Het nieuws kwam van de NOS en mag dus met een schep zout genomen, temeer omdat het nergens anders gevonden kan worden, maar het Journaal verkondigde vanmorgen dat de politie meer boetes zou moeten uitschrijven om zo verloren respect terug te winnen.

Het stemde me tot denken. Ik dacht aan kortgeleden, toen mijn echtgenote even een vriend naar huis had gebracht. Het was maar anderhalve kilometer, maar hij had vanwege klussen bij ons thuis veel gereedschap bij zich gehad, dus even met de auto. Zij reed een fuik in, een algehele verkeerscontrole.

Ik zal opschrijven hoe haar verslag van deze gebeurtenis NIET verliep.

“Michiel, mijn allerliefste echtgenoot, wat denk je wat voor een leerzame levensles ik zojuist gratis van onze overheid heb gekregen?! Ik werd bij de brandweerkazerne hier op het kruispunt van de weg geleid en mocht onze nog geen drie jaar oude leaseauto stil zetten en deze werd rondom geïnspecteerd door een paar kinderen in politiekleding. Ik voelde me meteen een stuk veiliger, want zij zien natuurlijk verborgen gebreken die onze garage nooit gevonden zou hebben, zeker omdat de auto nog nooit naar de apk is geweest! Uiteraard moest ik ook blazen. Gelukkig maar, want hoewel ik zeker wist dat ik geen alcohol had genuttigd, wat gezien het tijdstip van 12 uur ook zorgwekkend zou zijn geweest, kan ik me natuurlijk altijd vergissen, en dan is het toch maar goed dat een kind in politiekleding dat even controleert. Ik was ook blij dat ze naar de autopapieren vroegen, zo heb ik er toch nog een keer wat aan gehad! Daar staan namelijk allemaal dingen op die niet op de kentekenplaten passen! Maar toen wilden ze ook mijn rijbewijs zien, en die zat in mijn handtas, die ik voor dat korte ritje nu eens niet bij me had gestoken. Ik zei dat nog tegen die kinderen in politiekleding, dat ik dat nooit deed, en daar moest het jongetje – de andere was een meisje – heel hard om lachen. Of ik dan iets anders bij me had waar mijn naampje of adresje of burgerservicenummertje op stonden? Nee, ook in die tas. Dat vond het jongetje helemáál grappig: wat een malle mevrouw! Toen moest ik even wachten en toen kwamen ze terug en toen wisten ze ineens álles van me: mijn naam, adres, BSN én rijbewijsnummer! Vind jij dat niet knap? Dat schijnt te kunnen met die nieuwerwetse dingen, die computers! Je begrijpt dat ik niet protesteerde tegen de boete van 90 euro voor ‘het niet kunnen tonen van een rijbewijs’ (wat een moeilijke woorden!), die ze móesten uitschrijven, zeiden ze, wat wel aantoont hoe belangrijk het is dat je het rijbewijs bij je hebt. Want ik zei ook nog dat ik even terug naar huis kon rijden of zelfs lopen, minder dan 300 meter verderop, wat ze net hadden kunnen zien, om mijn rijbewijs te halen, maar dat was niet mogelijk. Zo leer je nog eens wat... Ik kan je één ding vertellen, liefde van mijn leven, mijn respect voor de politie is nog nooit groter geweest dan nu!”

Ik zal opschrijven hoe ik NIET reageerde.

“Liefde van mijn leven, natuurlijk is die boete terecht. Dan gaan we toch wat minder vaak per week uit eten in sterrenrestaurants, stellen we die vierde vakantie dit jaar even uit, en die schoolboeken voor de kinderen… ach, ze kunnen volgend jaar toch ook meelezen met een klasgenootje? Misschien worden ze later wel agent als ze goed doorleren! Zolang we niet uit het oog verliezen wat echt belangrijk is in ons leven – respect voor de politie – komt alles goed.”

Michiel Heemskerk, verkeersfilosoof
3 mei 2016

Naschrift: het bericht waarop de NOS zich baseerde, is afkomstg van Politievakblad Blauw. Daarin is geen sprake van meer boetes uitdelen.

Lees alle blogs op Stadsmotor.nl