Vandaag in de krant het zoveelste verhaal van de hand van een in een gestrande trein opgesloten journalist(e). Elke krant heeft tientallen medewerkers die ergens deze week vastzaten in een trein, net zoals schrijver dezes vorige week vrijdag tussen Sloterdijk en Amsterdam Centraal op een vies vochtig balkon stond te wachten op een onzichtbaar signaal dat maar niet wilde stoppen met rood zijn. Voorgenoemd stuk was echter lollig, want speelde zich af in een ambtenarentrein, onderweg naar Den Haag.

Hele kuddes topambtenaren en kamerleden werden door de verslaggeefster gespot, wild twitterend over hun betreurenswaardige toestand, en het was dan ook geen wonder dat de verzamelde parlementaire pers klaarstond op het perron toen de trein uiteindelijk dan toch op de plaats van bestemming arriveerde. Om te vragen of er nu dan toch serieuze Kamervragen zouden komen over de aanhoudende ellende op het spoor. De ambtenaren reageerden overwegend laconiek, en waarom zouden ze ook niet? Het maakt een ambtenaar tenslotte niet uit of hij een halfuur of zelfs een halve dag later op zijn werk verschijnt. De zon gaat de volgende dag gewoon weer op en het salaris zal stipt op tijd op de rekening worden overgemaakt. De baas zal bovendien niet klagen, want de baas is zelf verantwoordelijk voor de vertraging.
Hoe anders is dit als je hebt gekozen voor een bestaan als ZZP'er. Kom je niet opdagen op een klus, krijg je geen cent. En het is niet zo dat je wordt gecompenseerd door de overheid als je door hun toedoen te laat komt of zelfs helemaal niet kunt verschijnen.
Het is een van de redenen dat ik ooit heb gekozen voor de motorfiets als transport. De motorfiets waarvan het grootste voordeel helaas spontaan verandert in het grootste nadeel als het gaat ijzelen of sneeuwen. Op twee wielen ben je lekker smal en wendbaar en altijd op tijd, maar dat geldt alleen zolang je niet op straat ligt te spartelen. En die kans is toch reëel aanwezig als het glad is of wordt.
Met de trein dus, vorige week vrijdag. De heenreis ging vlot genoeg, met slechts een halfuur vertraging. De terugreis... vanaf 13 uur reden mijn treinen al niet meer. Treintje naar Centraal, rood seintje voor Centraal. Met een medereiziger die gelukkig kon genieten van het winterweer en verhalen deed over zijn ervaringen met het spoor in India. Daar is een dag vertraging normaal. Wat daar ook niet zo'n drama is, constateerde ik dik twee uur later in een streekbus, toevallig gezeten tegenover een oogverblindend mooie Indiase jongedame. Die kom je hier weer zelden tegen op de motor. En zo smolt in elk geval mijn hart.

Michiel Heemskerk
8 februari 2012

Lees alle blogs op Stadsmotor.nl
{jcomments on}