Enigszins achterhaald, dacht ik, want hoewel nog steeds drie keer zo veel mannen afrijden voor het A-rijbewijs als vrouwen, is dat laatste aantal niet te onderschatten en nog altijd groeiende. En een vrouw zullen we maar zelden kwalificeren als echte vent. Net zo min overigens als we iedere man met een rijbewijs zullen kwalificeren als echte vent. Al was het maar omdat tegenwoordig zo onduidelijk is wat een echte vent nu precies definieert.

Maar ik was dus in Carré en had mijn trouwe vierwieler – ik had twee jongedames bij me, op de terugweg een extra kerel – geparkeerd in de garage onder de Stopera, net als Carré aan de Amstel. Dat kostte me daarvandaan twee keer tien minuten lopen – waarbij ik zes keer bijna al mijn botten brak over stoepranden en slechte betegeling, drie keer bijna te pletter werd gereden (twee fietsers, één taxi) en één keer bijna een gracht in liep – en achttien euro parkeergeld.

De volgende ochtend rond acht uur vertrok ik van huis. Mijn jongste dochter moest afgehaald van haar logeeradres en naar school. Die rit kostte me vijftien minuten, terwijl het logeeradres nog geen drie kilometer verderop is. Dat had te maken met druk autoverkeer en laagvliegende en volstrekt blinde scholieren (op mijn rijbaan) op brommers, snorfietsen, fietsen, skeelers en waveboards, in alle richtingen, soms zelfs de goede. Bijna bij het logeeradres werd de weg heen versperd door een veegwagen, en terug door een midden op straat geparkeerde en zwaar gehavende zilvergrijze Ford. De chauffeuse daarvan zag ik een jengelend kind aan haar nekharen een school in slepen. Niet de school van mijn dochter overigens, die ik pas ruim na half negen bereikte.

Zowel genoemde wandelingen als genoemde autorit kostten mij meer tijd dan de tijd die ik geregeld kwijt ben om dwars door de file (Coentunnel) van mijn woonplaats (langs de A7) naar de hoofdstad te komen, mits ik zo slim ben om mijn motor te pakken. En dat doe ik altijd, tenzij er zwaarwegende redenen zijn om dit niet te doen.

Deze motor is niet nieuw.
Deze motor is niet duur.

Ik zal op deze plek nog wel vaker over deze motor vertellen, die ik liefkozend 'de hoer' noem, en niet alleen omdat ze mij altijd weer op bestelling de rit van mijn leven bezorgt.

Ik ben Zuid-Hollander van oorsprong en heb in de loop der jaren zo hier en daar in de Randstad gewoond, om (misschien) voorlopig even te stranden in de regio Amsterdam. Ik zal nooit vertrekken uit de Randstad. Men zegt dat het er zo druk is. Ik heb daar geen last van.

Michiel Heemskerk
17 februari 2011

Lees alle blogs op Stadsmotor.nl
{jcomments on}