'Dansende buffels – twee vrouwen, twee zware motoren en 14.000 kilometer' is het relaas van fysiotherapeute Mirjam en haar gelegenheidsvriendin Marika – die gaandeweg een echte vriendin wordt – over hun gezamenlijke motorreis in 2012 van India (terug) naar Nederland.

De reis voert door de Himalaya (Nepal) en onder andere Pakistan en Iran, waar, zoals algemeen bekend, vrouwen nog minder te vertellen hebben dan een koe. Waarom dan toch door die laatste twee landen? Omdat ze in de weg liggen als je van India naar Nederland wilt rijden, vermoedelijk, want de dames lijken er in het boek absoluut geen zin in te hebben. Maar als je er desondanks doorheen wilt rijden, ga dan niet lopen miepen over het gebrek aan respect dat je ontvangt. Als je in de regen gaat rijden, moet je ook niet zaniken dat je nat wordt. Als je in de hitte rijdt, niet dat het warm is, et cetera...

De ondertitel van het boek – twee vrouwen, twee zware motoren en 14.000 kilometer – had beter gekozen kunnen worden, want het verhaal gaat voornamelijk over één vrouw, te weten Mirjam Grunwald, en haar strijd met zichzelf. Ja, er komt een andere vrouw voor in het boek, reisgenote Marika, en ja, er komen twee zware motoren voor (BMW's R 1150 GS), maar die 14.000 kilometer, dat hadden er net zo goed 140 kunnen zijn.
De recensent van dienst heeft niet bijgehouden hoeveel woorden er worden besteed aan de reis c.q. het motorrijden contra Mirjams nogal aanwezige gevoelens c.q. de 'empowerment' van de vrouwen die ze onderweg tegenkomt, maar de toon van dit stuk mag duidelijk maken dat de emo-kraan gerust stijf dichtgedraaid had mogen worden.
Begrijp het niet verkeerd, de reis die de dames hebben gemaakt – en dan ook nog op hun 'buffels' – dwingt groot respect af, maar het gehuilebalk over de beklagenswaardige positie van vrouwen wereldwijd (dat hoorde ik voor het laatst in de jaren vroege jaren tachtig!) en het steeds terugkerende geleuter over de kwaliteit van het sanitair langs de route interesseert de gemiddelde man en zeker motorrijder – schat ik in – helemaal niets. Daarnaast doet het voortdurende gesnottebel vermoeden dat in elk geval Mirjam geen flauw idee had waar ze aan begon toen ze bedacht op reis te gaan met Marika. En dat doet vermoeden dat het meer geluk dan wijsheid is dat ze de reis überhaupt (levend) heeft voltooid.
En ja, sorry, dat doet afbreuk aan de heroïek.
Of niet? Want wat was ook alweer de definitie van een held: iemand die ongestraft zeer onvoorzichtig is geweest.

Al twijfelend over zichzelf – terwijl ze toch duidelijk aantoont dat ze enorme ballen heeft – verzwetst Mirjam vele pagina's die besteed hadden kunnen worden aan motorrijden en desnoods (rij)techniek en uitrusting. Het is namelijk ook nog eens zo dat het boek pretendeert als handleiding gebruikt te kunnen worden voor megalomane reizen door amper ontsloten windstreken, maar dat is niet het geval. Als ze namelijk met de auto was gegaan, was het boek vermoedelijk amper anders geweest.
Maar goed, wie graag wil weten hoe Mirjam 's nachts in een verre hotelkamer de slaap niet kan vatten omdat haar vriendje een sms niet direct heeft beantwoord, en af en toe nog iets wil lezen over bergtoppen... tast toe. Als je het boek leest als 'Fifty Shades of Grey', dus de onzinscènes gewoon overslaan, blijft er best iets aardigs over. Zeker als je de foto's op http://marika-en-mirjam.blogspot.nl/p/foto.html erbij pakt, want de prentjes in zwart-wit in het boek doen de reis geen recht. Mirjam kan namelijk wel goed fotograferen...

Voor wie is het boek wel een regelrechte aanrader? Voor alle vrouwen die motorrijden nog 'stoer' vinden in plaats van normaal. Die kunnen hier terecht.