Dit weekend en hedenochtend werd ik geconfronteerd met verkeersregelaars. Een verkeersregelaar is volgens Wikipedia 'in Nederland een persoon die de bevoegdheid heeft om instructies op te dragen aan verkeersdeelnemers, zoals voetgangers, automobilisten, fietsers et cetera', zulks sinds 1 mei 2000, om aldus de rijkspolitie een taak uit handen te nemen waar rijkspolitieagenten te hoog opgeleid, duur of slim voor zijn.

 

Geen idee hoe hoogopgeleid, duur of slim een rijkspolitieagent is, en daar gaan we ook geen flauwe grappen over maken, maar dat ze iets beters te doen hebben dan vastlopend verkeer te regelen, geloof ik direct. Verkeersregelaars worden (voor)namelijk ingezet in verkeerssituaties waarvan (ruim) van tevoren wordt voorzien dat het doorgaand verkeer ter plekke ontregeld zal worden.
Afgelopen zaterdagmiddag bevond ik mij op een BMW K 1300 R zo'n 500 meter ten noorden van Hoogcruts (N598) in het nog altijd bijzonder fraaie en heuvelachtige Zuid-Limburg, waar men om begrijpelijke redenen een pesthekel heeft aan motorrijders. Daar was bij de verkeersregelaar die me staande hield voor overstekende mountainbikers niets van te merken. Ik was toe aan het strekken van de benen en stapte af en maakte even een praatje met de beste man. Niet alleen liet hij niets blijken van afkeer voor motoren of hun berijders, maar zelfs niet van afkeer van Hollanders (ook normaal bij Limburgers, wederom begrijpelijk).

 

Hedenochtend bracht ik mijn jongste dochter per auto naar een busstation in het noorden van mijn woonplaats onder de rook van Amsterdam, omdat haar eigen school ontoegankelijk is wegens asbestvervuiling door onoordeelkundig slopen van een malafide aannemer, en zij dus met de rest van de school moet uitwijken naar een ander gebouw, dat uiteraard alleen per bus te bereiken is. Busstations puilen niet uit van de parkeerplaatsen, maar het parkeerterrein van een aanpalend fitnesscentrum bood uitkomst.
Dat wil zeggen: had uitkomst kunnen bieden als de vier aanwezige verkeersregelaars iets anders hadden gedaan dan met de handen in de zakken en een peuk in de mondhoek toekijken hoe het verkeer al op de oprit van het parkeerterrein vastliep.
Ik moet zeggen: ze waren wel mooi. Glimmende schoenen, broek met vouw, jasje-stropdasje, fluorescerend hesje, peuk in de bek, handen in de zakken. Heel cool en nonchalant niksend, als foute cowboys in een goede western vóór Clint Eastwood het stadje binnenrijdt en ze allemaal afschiet.
Ik zal niet beweren dat ik afgestudeerd verkeersbegeleider ben, maar stel me voor dat het vak meer behelst dan mooi lopen wezen met een peuk in je bek.
'Het ging toch allemaal goed,' zullen de heren hebben gedacht.
Tja, als je een totale blokkade van de openbare weg bij de uitgang van een groot busstation goed vindt...

Het zal met toezichthouders net zo zijn als met mensen: je hebt goede en slechte. Van andere verkeersregelaars mocht ik bij twee verschillende blokkades in twee verschillende steden als motorrijder (uiteraard naar voren gereden) van een klein gaatje tussen manoeuvrerende draglines en kiepwagens profiteren om mijn weg te vervolgen. Die verkeersregelaars weten ook wel dat het vrijwel nooit motorrijders zijn die verkeersinfarcten veroorzaken.

Michiel Heemskerk
20 september 2011

Lees alle blogs op Stadsmotor.nl
{jcomments on}