De Gilera GP800 (2007) wás de snelste scooter ter wereld, de sportieve kloon Aprilia SRV850 (2012) ís de snelste scooter ter wereld. Lachen, gieren, brullen? Ja, maar desondanks: doe ons de Gilera maar.

Iets over mijn jeugd vanaf twaalfjarige leeftijd. Die bracht ik – wanneer niet op school, slechts te bereiken na een fietstocht van vijftien kilometer, herfst, winter, lente en zomer – door op het water. Zo niet in mijn roeibootje, later mijn zeekajak, type Icefloe Fjord, dan wel op verschillende zeilschepen, variërend van Beneteau Forban, Contest 28 tot charter-tjalk.
Zat je bij bezigheid één als een bezetene aan het fietsstuur te trekken om vooruit te komen, bij bezigheid twee aan twee riemen, bezigheid drie aan een peddel en bezigheid vier aan allerlei lijnen of het roer.
Genoemde bezigheden resulteerden in onderarmspieren als die van Popeye en een rug als een vliegdekschip.
En dat was nog vóór ik ging motorrijden, herfst, winter, lente en zomer, en er nog een nek bij kweekte waarin menig mensenhoofd zich qua formaat kan verstoppen.

Ik zal nooit beweren dat ik de fitste persoon op de aardbol ben, de fraaist geproportioneerde of meest gespierde, maar wat ik wel mag zeggen: mijn lichaam heeft zich in decennia gevormd naar de fysieke arbeid die door mij het meest wordt verricht: motorrijden. Een motor moet ergonomisch wel heel beroerd in elkaar zitten, wil ik voortijdig het zadel verlaten.
Vaak is dat het geval bij supersportmotoren, waar door de voorovergebogen zitpositie veel van het gewicht van het bovenlichaam bij lage snelheden op de polsen komt te rusten, resulterend in onder andere slapende vingers, en je een nekverknettering krijgt als je stilstaand voor een stoplicht probeert omhoog te kijken wanneer het groen wordt. Dat kun je supersportmotoren niet kwalijk nemen, want supersportmotoren zijn bedoeld om mee te racen, en niet om mee door de stad te sukkelen.
Ook is het vaak het geval bij fout gestylede cruisers/choppers/customs. Met je benen én je armen ver naar voren trek je je ruggengraat dusdanig ver uit de natuurlijke S-vorm dat elk schokdempend vermogen van die rug (tussenwervelschijven) verloren gaat, resulterend in acute rugpijn en na enige tijd blijvende rugklachten.
Ik bedenk dit allemaal niet zelf, voor alle duidelijkheid. In mijn hoedanigheid als verslaggever voor zeer diverse media (en dat ben ik al net zo lang als motorrijder) heb ik met regelmaat contact gehad met mensen die hiervoor hebben doorgeleerd.

De voor 2012 nieuwe Aprilia SRV850 (ABS) onderscheidt zich van zo'n beetje alle andere maxiscooters die we ooit hebben gereden (en dat zijn er aardig wat) door zijn... stuur. Het staat te dicht bij de bestuurder, en sluit niet aan op de armen/handen. Kijk vooral naar de officiële video onderaan deze test en let op hoe de bestuurder zit. Tel daar een lage ruit bij op, waardoor je veel wind pakt op het bovenlichaam, en stel je voor wat dat betekent voor je bovenarmen, onderarmen én polsen. Het is op de Aprilia SRV850 dat ik voor het eerst van mijn leven pijn in hiervoor beschreven armspieren krijg op een scooter! En niet na een hele dag vol gas rossen, nee, binnen vijftig kilometer van de importeur van Breda, meerollend op de linkerbaan richting Amsterdam.
En nee, dat ligt niet aan het traject, want dat leg ik een week én twee weken later onder dezelfde ijzige omstandigheden ook af op de Piaggio X10 350i, fluitend, met twee vingers in m'n neus en een geit aan m'n been.

De SRV850 is Aprilia's sportieve kloon van de Gilera GP800: onderhuids zijn ze vrijwel identiek. Men heeft de goed functionerende stroomlijn met elektrisch verstelbare ruit vervangen voor een sportiever (lager), vast exemplaar met lampen die op die van Aprilia's superbike-racer lijken, men heeft de comfortabele zitpositie opgeofferd aan good looks, men heeft de bagageruimte ingrijpend verkleind. Daarmee is de SRV aanmerkelijk minder functioneel geworden dan de GP800, die in Nederland bovendien niet meer wordt geleverd (in België nog wel: € 9.649).

De reden: marketingtechnisch zou Aprilia betere kansen hebben dan het relatief onbekende Gilera. En om de SRV nog interessanter te maken dan de GP800, is eerstgenoemde wél leverbaar met abs en tractiecontrole en laatstgenoemde niet.

Wat een BS.

Had het Piaggio-concern – eigenaar van zowel Aprilia als Gilera – vrienden willen maken, hadden ze het abs/atc ook op de Gilera gemonteerd en de GP800 abs/atc gewoon laten bestaan naast de SRV850. Zodat de verstandige maxiscooterrijder kan beschikken over de bescherming en de praktische gebruiksmogelijkheden van de Gilera, en de macho poseur lekker pijn kan lijden op de Aprilia.

De SRV gaat voor € 10.299/€ 10.749 over de toonbank en er is geen reden waarom een GP800 meer zou moeten kosten. Daarmee zit je nog zo'n € 1.000 onder de tweecilinder sportscooterconcurrenten BMW C 600 Sport en Yamaha TMAX en zelfs nog meer onder de prijs van de toerscooters BMW C 650 GT en Suzuki Burgman 650 A.

Qua pk's – 75 en 76 – zijn de Gilera en de Aprilia in elke scooterklasse onbedreigd de baas, dus dat maakt niet uit.
De Aprilia SRV850 mag de snelste scooter ter wereld zijn, met die wetenswaardigheid maak je alleen op een hangjongerenplek indruk. In de praktijk is de GP800 sneller, simpelweg omdat je het daarop wel uithoudt. Omdat-ie de bestuurder veel meer comfort biedt.
Om het nog even heel simpel te stellen: als Stadsmotor.nl in woon-werkverkeer honderd keer zou mogen kiezen tussen de Aprilia en de Gilera, werd het honderd keer de Gilera.
Is de GP800 te beschouwen als serieus vervoermiddel (weliswaar met hoge fun factor vanwege de pk's), de SRV850 is niet meer dan een gimmick, een gadget, een hebbeding. Ergens met dat ding verschijnen straalt niet de boodschap uit 'kijk mij eens sportief zijn', maar 'kijk mij eens ijdel zijn dat ik uiterlijk zo belangrijk vind'.

Laten we er maar over ophouden.

nb. deze motor is geschikt voor het motorscooterrijbewijs.

Adobe Flash Player niet geinstalleerd of ouder dan 9.0.115!

{jcomments on}