Stadsmotor.nl probeert sinds jaar en dag de praktische kant van motorrijden te belichten en aldus 'nieuwe' motoren te beoordelen op hun geschiktheid voor alledaags gebruik. Op die manier kwam de extreme Hypermotard-serie van Ducati nooit echt uit de verf. We probeerden de nieuwe 939 SP.

De reden dat er op dit e-zine weinig supersportmotoren te vinden zijn, is dat het 'geweten' van Stadsmotor.nl dit soort tweewielers simpelweg ongeschikt vindt voor dagelijks gebruik en feitelijk zelfs ongeschikt voor het moderne verkeer.

Want:
– Qua vermogensafgifte niet aansluitend op normaal verkeer.
– Te weinig handelbaar bij lage snelheid.
– Zitpositie te laag voor goed zicht.
– Te weinig bescherming tegen weer en wind.
– Geen bagagecapaciteit.

In dat licht bezien is er minder mis met supermoto's (crossers op supersportbanden), of de qua vermogen overtreffende trap daarvan: hypermoto's. Deze hebben namelijk een betere zitpositie, te weten lekker rechtop, en laten zich met een breed stuur aanmerkelijk makkelijker manoeuvreren bij lagere snelheden.

Wat overblijft:
– Qua vermogensafgifte niet aansluitend op normaal verkeer.
– Te weinig bescherming tegen weer en wind.
– Geen bagagecapaciteit.

Met betrekking tot dat laatste deed Ducati een aardige concessie met de Hyperstrada, die koffers heeft, maar dat blok was weer niet de vriendelijkste. En nu hebben we dus de Hypermotard 939 SP, die netjes aan de laatste milieueisen voldoet, maar nog steeds niet aan de laatste Stadsmotor.nl-eisen.

We kunnen dat allemaal gaan uitleggen, maar doen het even zo.

In het Engels bestaat de uitspraak Bringing a knife to a gunfight, wat betekent dat men niet goed geëquipeerd aan een bepaalde taak begint. In het geval van de Hypermotard 939 SP zouden we dat omdraaien en spreken van Bringing a gun to a knifefight. Het is nog steeds een enorme overkill aan motorisch geweld, zonder de mogelijkheid 'normaal' te doen. De 939 SP is veel handelbaarder dan de Hyperstrada, maar nog steeds een waanzinnige stressbak die alleen maar zo hard mogelijk van z'n plek wil en ook geen voorzieningen c.q. mappings heeft die 'm gebruiksvriendelijker maken, maar slechts minder gevaarlijk (instelbaar abs en dtc en een regenstand). Hard van z'n plek, hard een bocht in en er hard weer uit, dat is waar het om draait. Je kunt ook minder gas geven, zou je zeggen, en dat kan ook, maar dat is niet wat de 939 SP wil, en dat laat ie merken ook. Het mág maar op één manier, en dat kán alleen maar als het asfalt strak is en de zon schijnt. En dat maakt 'm per definitie ongeschikt voor dagelijks gebruik.

Nu is het gelukkig ook uitstekend weer als Stadsmotor.nl de 939 SP in beheer heeft, en dat leidt tot het volgende verhaal van onze laagvlieger Julian, die de mening aanhangt dat élke motor die je leuk vindt, de juiste motor is...

Het poppetje

Roep "Ducati" en motorrijders beginnen altijd een beetje te mopperen. "Te duur", "te snel stuk", "rijdt hokkerig". Enfin een hoop meningen die eigenlijk meer zeggen over de verwachtingen (bij een bepaalde uitstraling) van een motorfiets dan over de daadwerkelijke motorfiets zelf. En misschien ook wel een beetje over 't poppetje zelf. Volg je me nog? Stadmotor.nl was in de gelegenheid de Hypermotard 939 SP te testen. Links en rechts werd inderdaad al iets gemompeld over onhandelbaar, te kort, hokkerig blok, geen snelweg ding etc. Wederom verwachtingen. Alles met de naam Motard (behalve voor de Belgen dan, die noemen namelijk alles 'motard') is niet gemaakt voor op de snelweg. Een "super-"motard met dergelijk blok brengt natuurlijk wel wat vraagtekens met zich mee, want is het allemaal niet wat te veel van het "hyper" goede? Zeker als het blok dan ook nog eens als hokkerig wordt ervaren.

Welnu, er is zat te klagen over deze 939, maar dan zijn eigenlijk allemaal bijzaken. Je moet wel met een heel goed argument komen wil je beweren dat de 939 slecht is. De 939 past bij je als motorrijder, of hij past je niet. Wanneer je er dan iemand zonder geel hesje, opklaphelm of met zijwieltjes op zet dan ontdekt hij/zij waar deze motor voor gemaakt is: het pure geluk van motorrijden!

Ik mocht tijdelijk mijn 636 inruilen voor de 939. Een kleine switch in naam, maar een groot verschil in beleving. Geen racer, geen vierpitter en vrij hoog allemaal. Met een been strak langs het blok, en half op het zadel zittend kom ik net met mijn voet plat aan de grond. Twee voeten ging me niet lukken. Gelukkig waren het ook geen BMW GS-perikelen, het paste me nog allemaal net. Het stuur staat lekker breed op motardstijl - dichtbij. De spiegels geven (bij mij) prima zicht naar achteren. Het is afhankelijk van je torso en lengte of dit ook voor jou geldt. Na een druk op de startknop begon de boel vrolijk te roffelen. Time to go! De uitlaat leek in eerste instantie wat braafjes, echter na een uurtje sturen bleek dit wel oké. Hoger in de toeren komt er net genoeg sound uit om het windgebulder te overstemmen. En omdat ik verder geen verdraaide nekken heb gezien, zal je hier dan ook geen ruzie mee krijgen. Insturend op een bocht en terugschakelend naar de 3e, 2e of 1e "brappelt" de uitlaat er vrolijk op los. Allemaal binnen de grenzen, erg leuk en toch niet zo irritant zoals een open pijp. Het terugschakelen is iets waarmee je erg nauwkeurig mee bezig moet zijn. Geholpen door de versnellingsindicator in het display zul je ook al snel merken dat je bij de eerste kilometers steeds te hoog gekozen hebt. Dit is geen luie 1000 supersport, maar een specifieke tweecilinder. Het is dan ook zaak altijd de juiste versnelling te kiezen bij een bepaalde snelheid. Onder de 50 komt dat neer op de 1e of 2e. Boven de 100 tik je 'm eigenlijk pas bij de 120 in z'n 5 en daarboven is z'n 6, hoewel dat eigenlijk ook wat rommelig loopt. Dus in z'n 6 door de stad sukkelen is geen goed idee, dat gaat gewoon niet.

Op de snelweg merk je ook dat het blok wat bokt. Dit kun je afdoen als "een hokkerig blok", maar in feite is dit gewoon de Duc die je zachtjes schuddend wakker probeert te maken. "hé joh, je rijdt al even op constante snelheid, ben je niet in slaap gevallen?" hoor je 'm bijna vragen. En daar heeft de Duc wel een punt. Zodra je de snelweg verlaat en wat vrije 50/60/80-weggetjes pakt, kom je in het motorwalhalla. Hier voelt de Hypermotard zich thuis. Vlot op het gas, dik aanremmen voor een krappe bocht, twee keer terug tikken, het gas er op. Zonder DTC levert dat een hoop vermakelijke spelerij op. Dit is dan ook wat motorrijden is! Genieten van de wegen, de omgeving en de motorfiets zelf. En niet saai uren lang voorstukkelen op de linkerbaan met krap 120 op de teller.

DTC doet de motor overigens geen goed. De vermogensafgifte wordt naar mijn mening onvoorspelbaar. Gelukkig is dit vrij snel op te lossen door via het dashboardmenu naar de powermappings te klikken. Hier kunnen de standen Race, Sport en Rain naar eigen wens worden aangepast. Race (met al het vermogen) had ik op ABS 2 en DTC 0, Sport (met iets minder power) op dezelfde settings en Rain heb ik standaard gelaten. Nu merk je dat als je het te gek maakt, het achterwiel graag uitbreekt en doorslipt. En dat is wel zo fijn, want dan weet je waar de grens ligt. Als DTC aan staat, heb je steeds dat het vermogen abrupt inhoudt en dat is niet prettig. Pak je een lijmstrip of putdeksel, dan weet je dat het je rechterhand is. Maar als je gewoon gaat zitten harken en je laat DTC denken, dan krijg je inderdaad een Duc die rijdt als een hobbelpaard. Het ABS werkt overigens fenomenaal en het is dan ook geen probleem om de fiets voor een bocht zijwaarts te zetten. Het zijn bij mij dan wel ministreepjes en het "opzij" is te meten zonder rolmaat, maar het geeft al aan dat deze - relatief - grote zware hypermotard echt niet onder doet voor de veelal lichtere supermotards.

Moet je dan voortaan zwarte strepen trekkend en als een malle door het verkeer heen rossen om de ware aard van de 939 naar boven te halen? Nee, zelfs met de kleinste zijstapjes in het gebied van puur motorrijden kun je dikke pret beleven zonder dat er met een scheef oog naar je gekeken wordt. Eindelijk een magisch mooie motor die ook nog eens magisch mooi goed rijdt. Uiteraard wel met de juiste eigenaar. De 939 is een heel speciaal fietsje voor wellicht een heel beperkte doelgroep.

Afsluitend kan ik nog gaan mieren over de roest op bepaalde plekken, de onhandige tankdop, de bijna profielloze (er zit écht bijna geen profiel op) maar lekker plakkende Pirelli Diablo's, het wat horkerige rijden in lage toeren, het toch weer vaak misschakelen tussen versnellingen. Ach, loop eens een keer rustig om de motor heen en geniet van alle prachtige accessoires waarmee de Hypermotard is aangekleed. De 939 SP heeft wat mij betreft de nummer twee en drie van mijn lijst getrapt en is zelf op één gaan staan. Ducati, wil je de 939 ruilen tegen mijn 636?