De Sportster-serie van Harley-Davidson wordt beschouwd als ‘het minst Harley-Davidson’. Binnen die serie is de XR1200 ook nog een buitenbeentje. Da's misschien een probleem voor Harley-rijders, maar niet voor de rest van de motorrijders.

Het is niet dat je niet weet dat het een Harley-Davidson is, want zoals deze V-twin loopt en klinkt, loopt en klinkt alleen een Harley-Davidson. Maar daar houdt iedere gelijkenis met wat ‘men’ zich voorstelt bij een Harley ook op. Niemand wil geloven dat het een Harley is, al staat het in koeienletters op de tank. “Beetje een Jap uit de jaren zeventig” is nog het grootste compliment dat je mag verwachten. “Dat plastic! Die kleur!”

Daar ben je dan mooi klaar mee. Het mag duidelijk zijn dat je de XR1200 niet moet hebben om op de boulevard en het hippe terras de coole biker (m/v) mee te spelen.

Wat je er dan wel mee moet? Harley-Davidson Benelux is zo vriendelijk geweest een voorschotje te geven. Dat voorschot bestaat uit een klein windscherm en twee passende tassen – eentje achterop en een tanktas – die de XR geschikt maken voor een meerdaagse toertocht. Gezegd moet worden: veel past er niet in de tassen, maar een paar dagen kan je toch wel zoek blijven, en het ruitje haalt daadwerkelijk de winddruk van de borst. Je houdt het prima uit in het comfortabele zadel. Zelfs bij snelheden boven de 150 km/u.
Riep daar iemand ‘boven de 150 km/u’? Op een HD? Eh, ja, en nog makkelijk ook. Zou Harley-Davidson dan toch een keer een motor hebben gebouwd in plaats van weer een Harley? Wederom ja. De XR1200 is geen pk-monster (hoewel we het nooit zullen weten aangezien Harley nooit pk’s opgeeft), maar met 1200 cc inhoud in twee cilinders heb je per definitie voldoende trekkracht om lekker van je plek te komen. En hard rijden mag toch nergens meer, dus ach. Wat van belang is, is hoe je het beschikbare vermogen op straat krijgt, en dat is bij de XR1200 gewoon voor elkaar.
Riep daar iemand dat-ie op een Jap leek? We zullen het nog gekker maken; de vering komt van Showa, en de president van die in Gyōda, Saitama gevestigde fabriek heet Kazuto Iiyama. Niet echt Amerikaans, en maar goed ook, want de XR1200 stuurt als het welbekende scheermes en dat kunnen we van de meeste andere Harleys moeilijk beweren. Het is niet dat je met een XR1200 partij kan geven aan echte sportfietsen, maar wie van sportief rijden houdt én Harley-Davidson wil, kan niet om de XR1200 heen. Op ‘onze’ XR1200 zit bovendien een Remus-uitlaat (uit Bärnbach, Stiermarken), die nog wat duidelijker laat horen dat dit echt een Harley-Davidson is. Wie had dit alles in 1945 kunnen denken? De strijdbijl is anno 2010 duidelijk begraven.

Kunnen we er wat mee?
We kunnen er wat mee. De zit is voor een Harley absurd hoog, bijna tachtig centimeter, maar daarmee is het overzicht over het verkeer goed. En: je kunt je benen onder je kont kwijt! Da's bij de meeste Harleys ook wel anders. Voor het mooie - als stadsmotor dan - zou er nog een grotere ruit op mogen, want het is een naked bike, al dan niet met een ruitje, en daar word je errug nat en koud op als het in de herfst en winter gaat zeiken. Prettig is wel weer dat de XR zo goed als chroomloos is, dus poetsen is overbodig.

Wij zeggen: fijne motor! Wel voor forse bestuurders en gevorderden, want het is en blijft een groot en dik kreng en een 1200 cc tweecilinder in een sportconfiguratie moet je niet aan iedereen meegeven. Maar ligt deze Harley je, dan heb je een fijne buitenspeelkameraad, ook voor woon-werk.