Als de kat voetbal kijkt, dansen de muizen op de snelweg. Oftewel: een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. Wat gebeurt er als een racelicentiehoudende testrijder een week lang de terasnelle Kawasaki ZX-10R mag meenemen? 

Het is de week van de Tweede Kamerverkiezingen (2010) dat de ZX-10R op ons erf staat. Het is een week dat we ons afvragen of we bij Kawasaki niet beter een 800 SX-R hadden kunnen meenemen. Ook een racer, maar dan een jetski. Moederlief wat een regen valt er uit de lucht. Alsof de weergoden ons willen verhinderen te gaan sturen. Want nee, in de regen rijden is iets dat je met de ZX-10Rniet moet (willen) doen. De ZX-10R is een supersportmotor van de allergruwelijkste categorie. Het angstaanjagend vermogen van 200 pk staat garant voor een topsnelheid die vast wel boven de 300 km/u ligt. We hebben dat niet geprobeerd, want deden het al eens toen we jong waren en het nog niet zo heel erg strafbaar was, en het beviel niet.

300 km/u is verboden in Nederland en dat is maar goed ook. Er zijn mensen die daar anders over denken en toch proberen hoe hard-ie kan, bijvoorbeeld tijdens een WK Voetbal als Nederland speelt – lekker rustig op straat. Zo’n motor haalt het slechtste in de mens naar boven. Niet bij ons. Wij stappen onder een dreigend wolkendek op Kawasaki’s ultieme snelheidsbeest en toeren een rondje door onze gemeente. We rijden 50 km/u in zijn eerste, tweede, derde versnelling, 3.000 toeren. We rijden 80 km/u in zijn eerste, tweede, derde versnelling, 4.000 toeren. Maar het ding heeft zes versnellingen en mag tot de 12.000 toeren. We rijden op onze snelweg 120 km/u met een elleboog op de tank tegen het in slaap sukkelen. De ZX-10R werkt fantastisch, véél en véél beter dan noodzakelijk.

Tenzij je natuurlijk een racelicentie hebt en wel eens een circuit bezoekt. Die licentie hebben we wel, maar dat circuitbezoek schiet er een beetje bij in de laatste eeuwen, sinds de komst van de eerste kleine, zeg maar.

Maar een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken. De ZX-10-adoratie van een zeer aantrekkelijke Greenpeace-bedelaarster aan de voordeur negeren we beleefd, een kudde samenscholende senioren onder het keukenraam nemen we voor lief – allemachtig wat trekt dat ding een aandacht! – en het is met een humeur dat qua zonnigheid de atmosfeer ontmoet dat we op de dag van de eerste WK-wedstrijd van het Nederlands elftal (lekker rustig op straat) in lederen racecombi de Kawa van de ketting halen.

Om te constateren dat de carbon Akrapovic-uitaatdemper is verdwenen.

Zoals gezegd: zo’n motor haalt het slechtste in de mens naar boven. Daarbij nu aangetekend dat die mens niet per definitie de eigenaar van de motor hoeft te zijn. De WK-run wordt geannuleerd, want als we ongedempt starten ontwaakt ons politiekorps uit de WK-droom (wat ze beter de nacht ervoor hadden kunnen doen) en hebben we zeker geen ongehinderde rit, zelfs niet als we ons zoals voorgenomen (ahem) aan de snelheidslimieten houden…

Maar goed. Hoewel de voortgang zonder uitlaatdemper een stuk voorspoediger zal gaan zolang je niet wordt aangehouden, heeft een ZX-10 natuurlijk niets te zoeken in een file of stad. Kom er gerust in terecht. En kom er gerust achter dat dat allemaal best kan. Maar lekker is anders.