Het heeft even geduurd, maar Stadsmotor.nl heeft dan eindelijk iemand gevonden die niet alleen gek is op supersportmotoren, maar er ook nog mee wil rijden en er bovendien op kan rijden. We geven hem de 2011 Kawasaki ZX6R. Gewoon omdat hij snelle Kawasaki's spaart.

Het is niet dat ons Ester, niet geheel ontoevallig een zus van onze nieuwe aanwinst Julian, géén liefhebber is van snelle Kawasaki's, maar het is haar lovenswaardige drang tot lijfsbehoud die maakt dat zij net als de overige Stadsmotor.nl-huurlingen maar zelden de uiterste grenzen van een supersporter zal opzoeken.

En het gaat ons ook niet om het vinden van de grenzen. Wij willen weten wat zo'n ding doet in het dagelijks verkeer, en of je er nog een beetje vanaf komt zoals je er ook op klom: zonder hernia's, gekneusde polsen, nekwervelverknetteringen, pijn in de bips et cetera. Ester heeft daar weinig last van op haar Kawasaki ZX6R, omdat Ester niet zoals wij 1,90 meter plus is en zo op het oog qua gewicht zeer zeker niet rond de 100 kilo zweeft.

Michiel op Zandvoort voor racelicentie toen hij nog zonder klagen op supersporters stapte (1995).

Ben je wel zo lang en zwaar, dan kun je maar beter geen werkzaam leven achter de rug hebben gehad, anders doet elke meter op de nieuwste Kawasaki Ninja ZX6R (die overigens alweer uit 2009 stamt) fysiek pijn. Elke meter op de openbare weg dan, want schrijver dezes haalde ooit (in 1995) zijn racelicentie op een Kawasaki ZX6, en die cursus was zonder een centje pijn te doen. Voornamelijk natuurlijk omdat je op een circuit (Zandvoort) zelden langer dan een paar honderd meter rechtuit rijdt, en dan nog hetzij vol accelererend, hetzij vol remmend. Verder verplaats je je voortdurend als een krab in het zadel, van links naar rechts en weer terug, al naar de gelang de te nemen bocht, en schakel en rem je je ongans. En nee, dan krijg je geen last van je lijf, ook omdat de adrenaline elke waarschuwende lichaamsreactie machtig onderdrukt. Maar da's op de openbare weg dus anders, tenzij je daar net zo gaat rijden als op een circuit, wat Julian klaarblijkelijk doet, want hij noemt de Kawasaki ZX6 een prima woonwerkmotor en zelfs reismotor. Voor ruimtereizen dan toch zeker?

Julian: "Een globale indruk: een nieuwe, bloedmooie zwart/groene Kawasaki met een wat mindere striping op kuip en velg en een veel te klein kontje. Een prima woonwerkmotor voor mij en een prima motor voor iemand die ook nog eens een circuitdagje of zomeravond doet. Hij reageert zo boterzacht en voorspelbaar dat ik hem zelfs mijn vriendin (Kawasaki ZXR-400) met een goed gevoel zou aanraden. Het is zitten, starten, rijden, klaar. Weinig verrassingen behalve bovenin de toeren. Maar als je daar bovenin gaat rijden, kun je met die verrassing meestal wel omgaan.

Qua uiterlijk is het een 'nieuw model' in de Kawasaki ZX6-reeks. Ik mis de rondingen van wat ik zie als een échte racer en de volle kuip die daar bij hoort, hoewel het gebrek aan kuipwerk aan de zijkant juist dit model een erg mooie uitstraling geeft. De zwarte striping loopt over in het zwart van het blok waardoor het ontbrekende kuipwerk niet eens opvalt én je een smaller motortje overhoudt. Slim! De spiegels geven een goed beeld naar achteren, zelfs beter dan mijn eigen Kawasaki ZX636. Misschien omdat ze breder zijn of verder naar voren geplaatst zijn. Geen idee, ze voldoen prima. Maar ook hier weer; twee rare hoekige gevalletjes.

Over het kontje: een grote achterkant vind ik praktisch voor als je op reis gaat met bagage achterop. Wanneer je geen ruimte hebt om iets achterop te binden ben je overgeleverd aan een windvangende en stuurgevaarlijke tanktas of een vermoeiende trekkende zware rugtas. Een klein hip achterkantje is gewoon niet praktisch.

Ondanks dat ik dit model niet het mooiste 600-model vind, is er natuurlijk een hoop wél mooi. Het uitzicht op de cockpit bijvoorbeeld. Genieten als je een stukje aan het rijden bent. Er zit een ontzettend mooie toerenteller op en het ruitje (het Bubblescreen uit de performance kit, red.) daarboven is helemaal prima. Niet zo laag als het 2005-model. Het oogt allemaal heel modern, gewoon erg fijn om naar te kijken. De toerenteller is logisch ingedeeld. Van stationair tot ongeveer zesduizend toeren een onopvallend vlak met daarin de lijnen dicht op elkaar. Maar daar gebeurt dan ook vrij weinig. Vanaf de zesduizend begint het groene gebied en begint de Kawasaki ook meer te trekken. Bovenin zijn de stappen op de toerentellen ook groter en ook dat klopt, want eenmaal richting het eind van het toerenbereik begint de Kawasaki ZX6R pas echt hard te trekken. Iets waar ik tegenaan liep toen ik nog even wat gas bij gaf, rijdende op één wiel: waar mijn 636 overal net zo hard door lurkt, krijgt deze Kawasaki ZX6R ineens nóg meer zin en lig je voor je het weet op je rug. Misschien is de toerenteller logaritmisch ingedeeld?

De zithouding is meer ontspannen dan de 636, maar niet per se beter. De stepjes staan niet overdreven naar achteren en het stuur is fijner dan de 636. Alles past gewoon, je zit in één keer goed. Wel zit je meer in de motor dan op de motor, waardoor ik heel erg een Suzuki GSX-gevoel kreeg. De zit is ook lager dan die van de 636, maar niet zo ontzettend laag als bijvoorbeeld bij een Yamaha R1, of nog lager; de Kawa ZXR-400. Behalve dat alles prima zit en fijn aansluit, heb ik wel enorm last gehad van die gekke uitstulpende tankcovers en die twee doppen links en rechts in het frame. Zo erg dat ik me er aan ging irriteren en blauw thuis kwam. Wanneer je gaat lopen jagen, hang je geregeld links en rechts naast de motor. Maar voor wat normaler bochtenwerk en zelfs bij rechtdoor rijden heb je je benen stevig tegen de tank en dan zitten die doppen hinderlijk in de weg. Met een all-weather broek voel je dit misschien niet, maar met een leren pak wel. Je voeten anders op het stepje plaatsen helpt ook weinig. Het zit gewoon in de weg. Dit is voor mij net zo hinderlijk als een modeljaar 2003, die blauwe duimen of dooie polsen geeft. Als je niet lekker zit, dan zit je niet lekker en wanneer dat aan het ontwerp ligt, is dat gewoon irritant.

Ook dit jaar zit er weer geen MODE-knop op het stuur, maar wel een laptimer. Wanneer staat er nou eens iemand op in Japan om een stukje code te schrijven zodat je in je cockpitje kunt aangeven of je laps wilt timen of je laptimer als MODE-knop wilt bedienen? Laptimes op je stuur? Kom op zeg, een beetje circuitsessie registreer je met een kastje op je buddy en niet met een laptimer in je dash. Waarom zit ik daar al jaren en jaren op te wachten? Mijn handschoen blijft altijd overal achter haken als ik onderweg op de knopjes druk. Want het is prachtig als de benzine bijna op is om een knipperend 'FUEL' te zien in je dash, maar het is zinloos om daar de resterende kilometers naar te kijken terwijl je gewoon de resterende tijd of ritafstand wilt zien. Mode-knopje op het stuur a.u.b.! Ooit heb ik een balletje opgegooid op een Internationaal Kawa-forum over dit onderwerp. Toen heeft iemand een tutorial geschreven over hoe je dit met wat soldeerwerk in je cockpitje aan kunt passen. Maar ik zag het niet zo zitten om de boel open te maken met de kans dat er later vocht in komt. Gewoon een standaard fiets met standaard knoppen uitvoeren. Als je het circuit op gaat, dan gaat dat knoppenblok links er toch gelijk af. Misschien dat er op dit blok dan ook plek te vinden is voor een alarmlichtknop. Wel zo handig in de dagelijkse file."

Aldus de gekuiste versie van Julians relaas (waarbij passages over serieus verboden rijgedrag zijn geschrapt: foei!). Gewone stervelingen dienen te weten dat van bijna alle supersportmotoren elk jaar een al dan niet geheel nieuw model wordt uitgebracht, waarbij het aan de kenners is om te bepalen wat er is veranderd en of dat ook een verbetering is geweest. Julian vindt de Kawasaki ZX6R een goede woonwerkmotor. Dat kun je alleen vinden als je zelf iets soortgelijks gewend bent. Je moet namelijk compleet geschoffeld zijn om in een supersporter een stadsmotor te herkennen. Sommige mensen zijn dat. Daar doen we niets aan. Het zij zo.

De normale Stadsmotor.nl-medewerkers beschouwen de Kawasaki ZX6R als niets minder dan een straf van het opperwezen. Geweldig rijwielgedeelte, geweldig sterk blok, maar die zitpositie... Hebben die ontwerpers ooit de anatomie van de mens bestudeerd? We nemen nog net niet liever de bus naar de stad, maar het scheelt weinig.