Het zijn vooral de twee Stadsmotor-medewerkers van langer dan 1.90 meter die bereid zijn tot zo’n beetje alles om in het bezit te komen van een Guzzi Stelvio. Oké, Moto Guzzi Stelvio 1200 4V NTX ABS. Dat is namelijk wel de lengte die je moet hebben om ’m op waarde te kunnen schatten.

De grootste fan van de Stelvio – schrijver dezes – is sinds de introductie van de Cagiva Lucky Explorer (1987, met 900-cc Ducati-blok) een groot fan van grote off-road motoren. Hij was ter plekke toen de BMW R 1100 GS in 1993 het levenslicht zag. Hij reed tot begin 2009 een Honda Africa Twin. Hij is serieus verknocht aan grote off-road, tegenwoordig all-road motoren. Want groot zijn ze. Voorgenoemde Africa Twin werd in Amsterdam-West eens keurig van zijn contactslot ontdaan en kon zo worden gestart en weggereden, maar de boefjes kwamen niet met hun voetjes bij de grond en kwamen er niet mee weg. Zo groot.

Het voordeel van groot is dat al het andere klein is. Dat klinkt onnodig logisch, maar ga maar na: hoe groter de wielen, hoe minder last van oneffenheden op straat of in het wegdek. De Stelvio heeft een 19-inch voorwiel, scootertjes soms wieltjes van slechts 12 inch. Dat scheelt bijna 18 centimeter. Een grote all-road walst overal overheen – stoepranden, verkeersdrempels – met veerwegen waar nooit een einde aan lijkt te komen. Hij heeft geen stuur, maar een STUUR. Kan er iemand achterop? Al wil je met z’n drieën. Kunnen er koffers aan gehangen worden? Men maakt er wereldreizen mee.

De charme… het straalt er vanaf dat je er wereldreizen mee kunt maken. Niemand – geen snelheidsverslaafde supersporter en geen Harley-verslaafde hardcore biker – zal je ooit voor mietje uitmaken. Op een grote all-road mag je lelijk zijn. Want jij kan én gaat door waar zij afhaken. Het zijn simpele fietsen; frame, wielen, blok. Alles groot en sterk. Het blok is niet krachtig in pk’s, maar heeft trekkracht om een auto aan te slepen en is sterk in de zin van: gaat niet stuk. Wat het precies heeft en kan, maakt niet uit: genoeg.

De Moto Guzzi Stelvio heeft dat allemaal, en meer. Te beginnen met de geheel in de traditie van Guzzi langsgeplaatste V-twin. Het kan niets anders zijn dan dat. Het dreunt, het staat te schudden, het leeft, het bullige blok met zijn lineaire vermogensafgifte. Dan de cardanaandrijving die geen onderhoud behoeft. Zo vriendelijk. Dan de standaard uitrusting die met zijkoffers, valbeugels rondom, alu carterbescherming, cardanbescherming, handkappen, mistlampen, verstelbare ruit, verstelbaar zadel en abs al is voorbereid op het ergste. Tot slot natuurlijk het uiterlijk dat eigenlijk geen nadere verklaring behoeft. Pure all-roads zijn niet mooi. De BMW GS jaagt kinderen in de rokken van hun moeder, de Yamaha Super Ténéré lijkt zo van Eurosport geplukt, de KTM Adventure ademt Dakar, de dood of de gladiolen. En dan die Stelvio… Er zal niemand zijn die beweert dat-ie zoiets ooit eerder heeft gezien. En zó moet een grote all-road dus zijn. Hij is niet gemaakt mooi, maar oogst puur door het uiterlijk ontzag, respect en bewondering. Laat dat aan de Stelvio gerust over. De politie gaat voor je aan de kant. Waar gebeurd! In voetgangersgebied! Wat overigens niet betekent dat je met de Stelvio de stad in moet willen. Daarvoor is-ie veel te groot, breed en lomp. Slechts voor (ver)gevorderden.