Test: Moto Morini Granpasso
Inhoudsopgave |
---|
Test: Moto Morini Granpasso |
Specificaties |
Fotogalerij |
Als je 'm voor het eerst ziet staan, weet je niet wat je ervan moet denken, en dat verandert niet als je opstapt en al helemaal niet als je gaat rijden. Het heeft het formaat van een grote enduro; met 1.90 meter lichaamslengte kom je met je voeten plat op de grond. Ben je minder Hollands van bouw, wordt het moeilijk, en ben je Mediterraan, zul je ooit een keer voor een stoplicht omlazeren. Eenmaal in het bijzonder comfortabele zadel – ook voor de duopassagier – blijkt dat het ook nog zit als een grote enduro, net als op een keukenstoel; kaarsrecht, armen schuin naar voren naar het hoge en brede stuur. De controle is compleet. Denk je, voordat je bent weggereden. Maar voor de controle ook maar in de buurt van compleet komt, zal eerst de 1187 cc metende V-twin warm moeten zijn. Koud wegrijden vind de Granpasso niet leuk, helemaal niet leuk, hij bokt, hapert, slaat zelfs af, ondanks elektronisch motormanagement. Pas vanaf 4.000 toeren gedraagt-ie zich, maar je wilt echt geen 4.000 toeren in de eerste versnelling blijven rijden, en door naar de twee is geen optie, want ook dan zul je 4.000 toeren en meer moeten rijden, en dan zit je al ver boven de 50 km/u, wat in de meeste steden en files niet mag. Maar je leert spelen met de koppeling, en is de twin eenmaal warm en heb je de ruimte, dan... Ja, en dan?
Moederlief, wat wil de Granpasso snel in de toeren en door de versnellingen. Sportfietsen en supermoto's houden een stoplichtsprint en drie bochten later eerbiedig afstand, als ze er al in zijn geslaagd überhaupt nog in de buurt te komen. Het zijn niet alleen de massieve trekkracht, de lichtvoetigheid in de bochten en het rauwe uitlaatgeluid die respect afdwingen, maar ook simpelweg het formaat. Je ziet collegamotorrijders letterlijk naar je omhoog kijken, zo groot is-ie. Alleen een KTM Adventure – ook geen kinderfiets – durft langszij te komen en tovert een begrijpende grijns tevoorschijn. Automobilisten zien in hun binnenspiegel alleen de priemogen in de vorm van de projectorlampen met daartussen die merkwaardige snavel en vluchten vanzelf aan de kant. Het is een motor, maar dan groter. In alles. Maar de wereld is nog steeds even klein en druk. Voor alledaags gebruik zou je wel gek zijn om de Granpasso te pakken. Maar als je dat bent – prettig gestoord dus – dan zal-ie als een dampende wilde hengst in al je wensen voorzien. Vooropgesteld dat je rodeorijder bent, anders blijf je niet in het zadel.
Het behoeft geen verder betoog dat het niet iedereen is gegeven om deze enorme allroad van Moto Morini te kunnen besturen. Zelfs mensen die er wel op passen, zullen er niet graag mee in en om de grote stad rijden. Al helemaal niet als-ie is volgehangen met koffers en tassen, waardoor het zwaartepunt alleen nog maar hoger zal komen te liggen. Nee, zet die Granpasso in de garage en bewaar 'm voor de Alpen. Dáár hoort-ie thuis.