Alsof-ie nog niet extreem genoeg was… Kennelijk niet, en aldus trok Suzuki de 184 pk sterke B-King een carbonfiber maatpak aan, voorzag hem van een sportievere uitlaat en noemde hem B-King Street Extreme. Nu extreem genoeg?

Bij de introductie in 1999 deed de 300 km/u snelle Suzuki GSX1300R Hayabusa nogal wat stof opwaaien. Het waarom laat zich raden. Het was in die tijd niet echt politiek correct om een motorfiets met een dergelijke topsnelheid op de openbare weg los te laten. 175 pk leverde de Hayabusa, negen meer dan de snelste sporttoermotor van dat moment, de Honda CBR1100XX Super Blackbird.

Maar da’s alweer tien jaar geleden en nu rept niemand nog over die miezerige 175 pk; de Hayabusa van nu heeft er 197.

Maar we gaan het hebben over de Suzuki B-King, en de reden van bovenstaande motorfietsgeschiedenis betreft het motorblok van de Hayabusa, dat we in de B-King aantreffen. Teruggedraaid naar 184 pk voor een wat ‘liever’ karakter, maar toch, nog altijd negen pk meer dan dat kanon waar elf jaar geleden iedereen van op zijn achterste benen ging staan. Wat dat blok doet in de Hayabusa mag duidelijk zijn: raketsnelheden bereiken. Maar de B-King is een motorfiets zonder een ter bescherming van de berijder dan wel verbetering van de aerodynamica bedoelde stroomlijn (kuip). Nu is de B-King dusdanig breed dat zelfs een bestuurder met gorilladimensies (als schrijver dezes) zich er nog aardig in kan verstoppen, maar winddruk op hoofd en bovenlichaam wordt niet weggehaald, wat betekent dat de 200 km/u-ritjes nimmer langer worden dan een minuut of tien, tenzij zich een deskundig fysiotherapeut/chiropractor in het reisgezelschap bevindt. Tevens mogen we van de bestuurder aardige onderarmen en schouders verwachten, want als 184 paarden aan het galopperen slaan en je probeert te blijven zitten, dan kun je maar beter een gorilla zijn.

Wat moeten we met de B-King? Verre reizen – wij deden meer dan zesduizend kilometer in acht dagen – moeten we geïnteresseerden afraden, want: matige bagagemogelijkheden en geen windbescherming. Wat dan wel? Heuvels. Geen bergen, daarvoor is-ie eigenlijk te zwaar (gewicht én vermogen). Wel heuvels. Glooiende heuvels. Vloeiende bochten met af en toe een stukje recht erachter om de kraan open te draaien. Want hij stuurt wel goed, flitsend zelfs voor zo’n bakbeest, maar hairpins zijn gewoon te krap en meestal te rotzooierig om met zo veel kracht aan het achterwiel rond te rijden. In plaats van heuvels: dijken. Ook geschikt: boulevards natuurlijk. Want er kan er maar één de dikste hebben en dat ben jij. En merkwaardig genoeg ook: fileverkeer. Die koplamp ziet er al ultragemeen uit, en met die twee knipperbollen aan de voorzijde in de gevarenlichtstand splijt de file als de Rode Zee. Ideaal voor Nederland eigenlijk, hoewel we hem ook in een buitenlands stadje of twee probeerden: Boedapest en Wenen. Ook daar een prima stadsmotor, die B-King. Met een druk op de knop smoor je het blok ook nog eens tot 100 pk, want op klinkertjes en in nattigheid best geruststellend is.

Update 2013: De B-King wordt niet meer geleverd.