Nu de classics-markt is vergeven van choppers, customs en cruisers met cilinderinhouden rond en over de twee liter, moet je met iets bijzonders komen om je te onderscheiden. Daar slaagt Triumph met de Thunderbird heel aardig in.

Natuurlijk is de staande V-twin nog altijd de standaard in de klasse van Harley-Davidson en -afgeleiden, maar het Amerikaanse Harley-Davidson is niet het enige merk op de aardbol met een rijke historie. Gekker: het Engelse Triumph Engineering Co Ltd produceerde al motorfietsen toen William S. Harley en de drie broers Davidson alleen nog maar bier dronken en wilde toekomstplannen maakten. Nu is HD Motor Company altijd hetzelfde gebleven en Triumph tussentijds in andere handen overgegaan, maar dat doet niets af aan de historie van het merk dat nooit iets met staande V-twins te maken wilde hebben. Meer heil zagen ze bij Triumph in staande ééncilinders en parallel-twins (2-cililnder lijnmotor) en na de doorstart als Triumph Motorcycles Ltd in ‘Japanse’ 3- en 4-cilinders. Maar tegenwoordig zijn ze in Engeland weer helemaal bij de tijd en hebben ze naast hun moderne spul voor hun customs goed in de eigen fotoarchieven gekeken.

De Thunderbird is een motorfiets met een staande paralleltwin, geheel in de stijl van de oude Triumphs dus. Dat geeft de Thunderbird het recht om op net zo veel historie te bogen als HD, want hun V-twins zijn gerust ook wel een keertje vernieuwd. En da’s maar goed ook, want die ouwe troep – zowel in Amerika als Engeland – was precies dat: troep. En dat is dat nieuwe spul inderdaad niet.

Hoe gaat zoiets van zijn plek? Want we hebben het wel over een blok met een cilinderinhoud van bijna 1.600 cc (800 cc per cilinder) en een fiets met een gewicht van dik 300 kilo; niet iets wat je even onder je arm neemt. Welnu, groot als de Thunderbird is, hij rijdt eigenlijk heel makkelijk. Met een dergelijke cilinderinhoud heb je bergen koppel (146 Nm voor de techneuten) en hoef je natuurlijk niet zo veel gas te geven om de klinkers uit de straat te trekken. Het meest verrassende is dan ook het stuurgedrag. Wat bij zo’n bakbeest helemaal niet hoort te kunnen, kan bij de Thunderbird dus wel. Hij rijdt gewoon goed, bijna semi-sportief zelfs, hoewel onder de combinatie sportief + motorfiets tegenwoordig iets heel anders wordt verstaan. Maar het betekent in dit geval dat je je gerust in je chopper-vriendenclub kunt begeven zonder weggekeken te worden, dat je prima over een boulevard kunt cruisen zonder helse pijnen in je rug of armen, maar ook dat je er best een stukkie mee kan toeren zonder het idee te hebben dat je een olietanker door een boerensloot moet persen. Het rijdt lekker, het stuurt prima, het ziet er mooi klassiek uit… Abs’je erop? Nog veilig ook. Zwaar? Tja, een beetje kerel (m/v) moet je wel zijn. Maar hey, het ding werd wel verkozen tot Cycle World USA (!) Cruiser van het Jaar in 2009 en 2010!

Introduceren we de Thunderbird Special Edition, oftewel SE. Die heeft een groot Roadster-scherm, een touring seat, een sissybar/bagagerek, leren koffers en grote treeplanken. In het Nederlands: een riant zadel waar je geen houten kont op krijgt, een rugleuning voor een eventuele passagier (optioneel ook voor de bestuurder), voetsteunen waar je de samba op kunt dansen, een paar zijtassen waar aardig wat bende in gaat, een rek achter de sissybar waar je nog een beautycase op kunt binden, en dus dat grote Roadster-scherm. Kijk, en dan is het ineens wel prettig als je een 1.600 cc-motorblok tussen je benen hebt staan. (En dan hebben ze voor 2011 nog een big bore-versie van 1.700 cc…) Het ding loopt nagenoeg trillingsvrij, dus daar heb je al geen last van, maar is vooral beresterk! Een gewicht van 350 kilo –  inclusief rijder, passagier en bagage ver over de 500 kilo – met die etalageruit en al door de wind duwen, is dan ook geen enkel probleem. Zonder een krimp te geven loopt de Thunderbird SE voorbij de 120, 130, 140 km/u. Dergelijke snelheden brengen verdere bestemmingen binnen bereik.

En: zonder op locatie aan coolness in te boeten, want met een quick release klip je die grote ruit er zo vanaf en blijft de gewone vette bike over. Te vet voor dames? Helemaal niet. Met een zithoogte van slechts 70 cm en een laag zwaartepunt kan iedereen met een beetje evenwichtsgevoel met de Thunderbird overweg. Voor zo’n dik ding rijdt-ie opvallend makkelijk. En dat geluid… Wij zeggen: Boulevard de la Croisette! (In Cannes, Zuid-Frankrijk, voor motards zonder le TomTom).

Wie riep daar stad en file? Met het standaard stuur is-ie maar tachtig centimeter breed en dat valt best mee. Maar even een stoppie maken of op een putdeksel draaien is er met zo’n gewicht en formaat natuurlijk niet bij.