Supersporters zijn nimmer comfortabel, of althans niet zo comfortabel als welk ander vervoermiddel dan ook, inclusief een bobslee. Onder supersportmotoren bestaat ook nog onderling verschil tussen normaal oncomfortabel tot pijnbank-oncomfortabel. Dat heeft alles te maken met de bestuurder, zo blijkt op de Triumph Daytona 675R. 

Na de testrondes van de oudere en wie weet ook wijzere mannen van Stadsmotor.nl viel er over de 2011 Triumph Daytona 675R weinig meer te zeggen dan over zijn qua dure onderdelen minder bedeelde tweelingbroer Triumph Daytona 675 een jaar geleden. Wat we daarvan vonden: kijk hier.

Van de 'R' kunnen we melden dat er dure onderdelen op zitten: volledig instelbare Öhlins-vering, Brembo-remmen (monoblocks), Arrow-uitlaat. Het beste, zeg maar. De 'R' is gemaakt voor het curcuit, maar heeft een kenteken, dus we mogen ermee de file in.
We zullen je het hele testrapport besparen, maar dat ging ongeveer als volgt.
Spiegels: aanwezig.
Buddy: hard.
Stuur: laag.
Zitpositie: aap op een bananenschil.
Bediening schakelaren: goed.
Instrumentarium: goed, maar veel te laag dus niet gebruiken! KIJK OP DE WEG!
Remmen: die zouden meer motoren moeten hebben. Compromisloos en zeer goed, maar geen abs.
Demping: op het circuit vast zeer goed, op normale dijkweggetjes een pijnbank.
Opmerkingen: "Grand Prix bikes are produced to win races and to showcase the design and technological capabilities of their manufacturers. The machines are therefore constructed from expensive, hardwearing and extremely light materials such as titanium and reinforced carbon fibre and benefit from the sort of advanced technology (carbon disk brakes, engine management systems, traction control) which does not feature on regular road bikes." Tot nu aan toe dan.
Dagelijks gebruik: mogelijk, maar niet verstandig.

We geven hem maar snel aan onze jeugdige supersporter Julian.
Julian: "Daar staat-ie, de prachtig parelwitte 2011 Daytona 675 in R-uitvoering, naast de Kawasaki ZX-6R. Hoewel de ZX-6R op zich bloedmooi is, ontglipt hij toch aan m'n aandacht. De vraag op welke ik wil rijden, is dan beantwoord voor de vraag überhaupt is gesteld.

Waarom deze 675R zo erg mijn aandacht vraagt? Omdat hij anders is. Het is een driecilinder, het is een qua specificaties enorm dikke motor, qua afmetingen is hij weer superslank, hij heeft een seatpipe én hij heeft 'ronde' lijnen. Dit in tegenstelling tot 'de anderen', waaronder de ZX-6R. Deze 675R is nieuw, ik heb 'm zelfs nog nooit zien rijden. Sterker nog, ik wist niet eens dat er een 'R' was. De Daytona 675R zit vol met allemaal waanzinnige onderdelen als Öhlins-vering, Brembo-remklauwen, staal omvlochten remleidingen en carbon(achtige) onderdelen. Zo heb je toch wel een fietsje dat dus meer mijn aandacht trekt dan 'die nieuwe ZX-6'. Begrijp me niet verkeerd: ik heb zelf een aantal Kawa's staan en naar mijn mening ook de mooiste modellen. De ZXR400 had al een upside down voorvork in 1992 en een soort van semi-slipperclutch. De ZXR400RR had zelfs volledig instelbare vorkpoten! Allemaal features die je op andere gangbare 600's pas rond het jaar 2000 gemonteerd zag. De ZX-636 sprak mij voornamelijk aan door het design, maar eigenlijk ook stiekem door het afwijkende blok; 636 cc. Anders dus dan de rest van de 600's van dat jaar. En dat 'anders dan de rest' is wat mij ook aanspreekt in de Daytona.

Met de afwerking en de gekozen onderdelen is dus niets mis. Maar rijdt het ook lekker? Absoluut, zeg ik dan. Hij rijdt zelfs zo lekker dat ik me er meteen op thuis voelde. Het is eigenlijk net een ZXR400 (smal, kort, licht) met een 636-blok (dikke power, 'andere' cilinderinhoud). Wat ik zeer prettig vond, is dat de Daytona ook onderin rake klappen uitdeelt. De ZX-6 heeft onderin een aanloopje nodig. Met de Daytona heb je gelijk veel power onder handbereik en dat maakt het naar mijn mening een fantastisch speelding. Niet alleen iets van 70 Nm hoog in toeren, maar gewoon onderin gelijk lekker sterk. Hierdoor nodigt hij wel uit tot raggen. Wheelies? Geen probleem.

De remhendel is niet instelbaar, vreemd. Maar dat is verder ook niet nodig. De 675R remt als een tierelier. Niet hard en happerig, maar gewoon hard. Precies zo hard als je zelf wilt door blijven knijpen. Ook stoppies zijn dus geen enkel probleem. Wheelies en stoppies, stukje knieën en weer een rondje om. Je vergeet de dingen die bij de ZX-6 irriteren. Geen mode-knop op het stuur of een onzinnige laptimer-knop. De spiegels voldoen ook. Hoewel, ik heb er niet echt heel erg veel in gekeken. Met de 675R rijdt je toch altijd voorop. Zo nu en dan licht er een reeks blauwe lampjes op die aangeven dat het tijd is om te schakelen. Waarom ze voor blauw hebben gekozen, snap ik niet. Het valt absoluut op, maar ik associeer blauw met politie. En daar zit je niet op te wachten blèrend en hoog in toeren. Maar een gemis aan dagelijkse knoppen en luxe? Geen idee, ik ben even druk met het rijden zelf.

De zit op de 675R is anders dan de ZX-6. Het heeft zelfs wat weg van de 636. Het zitje zelf is hoger, je zit daardoor meer op de motor dan er in. Het ruitje en het stuur staan dichterbij en de hele tank en voorkuip zijn smaller. Het frame is ook smaller, waarschijnlijk door de driecilinder. Voor m'n bovenbenen is er prima plek. In tegenstelling tot de nieuwe ZX-6 zit er nu niks wat in mijn benen prikt. Wel staan de stepjes meer naar achteren, waardoor je altijd in de aanvalshouding zit. Voor mij prima. Voor iemand die langer is wellicht iets minder.

Is de 675R een (sportieve!) stadsmotor zoals de ZX-6 dat prima zou kunnen zijn? Het ligt er aan wat je zoekt. Het is een nerveus ding, maar niet in de negatieve zin. Elke lurk aan het gas, soepel of abrupt is prima te handlen. Elke rembeweging, stuuruitslag of hellingshoek ook. Er is gewoon niets wat niet fijn aanvoelt. Daardoor zou het voor mij best een prima stadsmotor kunnen zijn. Wat mij echter tegenstaat, is dat het wel een erg hoog jatgehalte heeft. Wil je graag een 675R kopen, zorg dan voor op z'n minst een garage thuis (welke motorbarbaar zet z'n motor buiten?) en een bewaakte stalling op 't werk. Of gewoon binnen naast je bureau, dat kan natuurlijk ook.

Zou ik deze motor willen hebben? Voor welke taak dan ook, woon/werk, tourtjes of circuitdagen. Ik zou 'm voor alles willen hebben, met geen specifieke reden of taak. Verliefd ben ik, en dan is een zinnige reden meestal ver te zoeken. Een motor koop je niet met verstand, heb ik wel eens ergens gelezen. En dat klopt.
Ik wil er een!"