De Yamaha XVS1300A Dark Star is leverbaar in één kleur: Midnight Black. Overige kleuraccenten zijn er in het zilverglanzend metaal, het rood van het achterlicht en het geel van de kentekenplaat. Het mag duidelijk zijn dat we deze motorfiets vooral moeten kopen om het uiterlijk.

Yamaha presenteert de XVS1300A (niet zo veelzeggend) Dark Star (klinkt beter) als een uitgekiende combi van klassieke lijnen en moderne techniek. Daarbij argumenterend dat je als liefhebber van een klassiek uiterlijk niet per definitie hoeft te lijden onder klassieke (lees: achterhaalde) techniek. Harley-liefhebbers zullen het daar maar ten dele mee eens zijn, maar de kans dat een Harley-liefhebber op een Yamaha klimt, is betrekkelijk klein, dus daar is geen man overboord. Yamaha mikt op liefhebbers van cruisers – ongeacht de afkomst. En ja, dan is zo’n Dark Star best het overwegen waard. De fabrikant claimt door de toepassing van balansassen een krachtbron te hebben gemaakt die wel de vette klappen van de dikke (1.304 cc) V-twin aflevert, maar zonder trillingen die ieder ongewenst vetkwabje aan het lichaam de samba laten dansen. En ‘vette klappen’ – voor wie dat niet weet – laat zich vertalen als serieuze acceleratie bij lage toerentallen: iedere knal uit de uitlaat is een duw in je rug. Welnu, dat maakt de Dark Star zonder meer waar. De V-twin is aanwezig als een soort scheepsmotor – ergens beneden in de machinekamer – en laat zich dus amper horen. Dat zal niet voor iedereen een aanbeveling zijn, maar de buurt zal je kussen, want je rijdt zo goed als geruisloos de straat uit en in.

Imponeren… dat doe je dus niet met geluid, maar met good looks. De Dark Star is een special edition van de XVS1300A Midnight Star en ten opzichte van dat basismodel – zithoogte 71,5 centimeter bij een lengte en breedte van bijna 2,5 bij 1 meter – zelfs nog verlaagd. Met een beetje beenlengte ben je voor een stoplicht bijna in staat om een spreidstand te maken, vooropgesteld dat je dat zou kunnen. Verder is de Dark Star uiteraard dark, donker. De kleur is exclusief Midnight Black en dat suggereert ook al weinig frivoliteit. Zelfs de vorkpoten zijn zwart. Zelfs de eindoverbrenging – geen ketting of cardan, maar een riem! – is zwart. Geen vrolijke Joris dus, deze Dark Star, maar lekker gemeen. De zitpositie – laarzen op de brede treeplanken met hak/teenschakling en een heus rempedaal en handschoenen dreigend vooruit naar het brede stuur met de heel fraaie handgrepen – maakt dat zelfs een CDA-fractievoorzitter (“U kijkt zo lief”) er intimiderend uit zou kunnen zien.

De fabrikant claimt verder dat de Dark Star rust op een lichtgewicht stalen frame. Hoe men dan aan een totale massa van 303 kilo is gekomen, is een raadsel, maar het zwaartepunt ligt door de geringe hoogte van de hele motorfiets dus ook erg laag – onder c.q. tussen de assen – en dan heb je daar eigenlijk alleen maar profijt van. Aldus kun je met de gemene Dark Star wel degelijk heel vrolijk sturen. En dat gegil achterop als je in een vrolijk genomen bocht weer eens met het ijzer over het asfalt sleept, daar wen je wel aan. Want die geringe hoogte merk je natuurlijk wel. Niet alleen met het gekras van metaal op asfalt, maar ook als je eens over een auto heen wilt kijken. Dat gaat dus niet en dat maakt de Dark Star minder geschikt voor in de file. In de stad zit je bovendien met de breedte van bijna een meter. En als je ‘m eens in een onverlicht steegje parkeert en je probeert ’m ’s avonds weer terug te vinden… zie je ’m niet door al dat zwart!