Van alle onzinnige motorfietsen die in de loop der jaren zijn gemaakt is de Yamaha VMAX wel de onzinnigste. Dat wil zeggen, dat was de eerste versie – de V-Max – in 1985. Maar da’s 25 jaar geleden. Sinds 2009 is er een nieuwe.

Eerst nog even over die oude. Dat was een custom-achtig apparaat op basis van het motorblok van de Yamaha Venture, een enorme toermotor. Dat motorblok was een 1.197 cc metende V4, zeer geschikt voor het voortstuwen van een berg gewicht. En dus ook enorm geschikt voor het katapulteren van een kale fiets (van 258 kilo), dacht de in Amerika woonachtige Engelse ontwerper John Reed. Dat was dan ook zo’n beetje het enige waar de eerste V-Max geschikt voor was: accelereren als een kogel. Het blok leverde in verschillende versies 100, 133 of 145 pk, en dat was in die tijd veel, zelfs voor een auto, laat staan voor een motorfiets.

Tegenwoordig lachen we daarom, en dus heeft de VMAX nu een cilinderinhoud van 1.679 cc en een bijpassend koppel van 166,8 Nm en een vermogen van 200 pk. Het is wel nog steeds een V4-blok, omdat dat nu eenmaal bij V-Max/VMAX hoort en omdat een dergelijk blok nu eenmaal enorm veel trekkracht heeft. De VMAX straalt net als zijn voorganger pure kracht uit. Viel dat met de oude naar de maatstaven van nu nog wel mee, tegenwoordig is-ie weer bij de tijd.

De VMAX accelereert als een dwaas. Zit je er alleen op of met z’n tweeën (nooit lang), het ding gaat er vandoor als een overspannen jachtluipaard met ADHD en een Chinese rol aan zijn staart. Het is niets minder dan angstaanjagend, in elk geval voor een passagier, al heb je hem tien keer gewaarschuwd. Lollige technici hebben er een dragrace-stand op gezet, voor nog wat extra prik. Het gekke ding heeft zelfs een loeier van een lamp die aangeeft wanneer je moet doorschakelen voor maximaal acceleratierendement en de boordcomputer kan aftellen: 5, 4, 3, 2, 1, GAS!

Allemaal malligheid natuurlijk, om tegemoet te komen aan de wensen van het originele koperspubliek dat veelal bestond uit poseurs die iets te vaak uit de anabole steroïdenpot hadden gesnoept. Dan de verrassing dat de VMAX niet langer een Amerikaans hobbelpaard is, maar een serieuze, comfortabele motorfiets waarmee je – heel Europees/Japans – kunt sturen. Dat zal misschien een tegenvallertje zijn voor de sportschoolhouders van toen, maar met de VMAX zou je zomaar kunnen overwegen op vakantie te gaan en dat liet je vroeger echt wel uit je (gemillimeterde) kop. Goed, hij weegt 310 kilo en dat is niet niks, maar wie gezond is van lijf en leden houdt ’m wel overeind en als het zaakje eenmaal rolt, merk je er niets meer van. Vooropgesteld dat het droog is natuurlijk, want als het regent of heeft geregend moet je niet eens overwegen om met 200 pk op stap te gaan.

Nog even over die naam V-Max of VMAX. V staat in de natuurkunde voor snelheid (velocity) en V max zou dus maximale snelheid betekenen. Daarvan kan natuurlijk geen sprake zijn op een motor zonder kuip, want daar waai je vanaf. Sussen we onszelf met de gedachte dat de V-Max geboren werd als geintje. Niemand kon toen bevroeden dat-ie een klasse op zich zou worden die in vrijwel ongewijzigde vorm gedurende bijna 25 jaar een van de best verkopende Yamaha’s aller tijden werd, een fenomeen. Op naar de volgende 25.