Waar bij BMW vroeger alleen de auto’s frivool mochten zijn en de motorfietsen uitblonken in degelijkheid/saaiheid, was dat met de komst van de HP2-serie in 2005 heel abrupt afgelopen. Ook de HP2 Sport is allesbehalve ‘BMW’, want enorm leuk!

Enorm leuk, ja, maar volstrekt ongeschikt voor dagelijks gebruik. Hoewel die soep ook weer niet zo heet gegeten moet worden als-ie wordt opgediend, want met de HP2 – van High Performance tweecilinder – Sport gooi je in menig binnenstad hoge ogen bij het kennerspubliek. Want wat is-ie mooi. Je moet er met je neus bovenop gaan staan om alle details in je op te nemen, maar dan weten kenners ook echt voldoende. De excentrisch opgehangen voetsteuntjes en voetschakelaars/pedalen in die prachtig gefreesde aluminium schetsplaten, die flinterdunne stukjes carbon op plekken waar het echt nodig is, het stilettohakje dat als zijstandaard fungeert, dat blauwe steunframe dat bij nadere inspectie eigenlijk alleen is bedoeld om het achterwerk van het achterwiel te houden… Ja, het blok van de HP2 – de aloude 1200 cc tweecilinder boxer – is het dragend gedeelte van deze supersportmotorfiets.

Hoe serieus het BMW is geweest met dat supersport blijkt wel uit de vering en de voorrem: die zijn van Öhlins respectievelijk Brembo (Monoblocks!). En voor wie dat niet weet, dat komt uit Zweden respectievelijk Italië.

Even naar adem happen: BMW, de machinefabriek die alles beter kan dan wie of wat dan ook, hebben ze altijd zelf gezegd, gaat shoppen bij een Zweeds en Italiaans bedrijf voor onderdelen! Het geeft wel aan dat ze bij BMW inderdaad alles in het werk hebben gesteld – inclusief het opzij zetten van de welhaast spreekwoordelijke eigen arrogantie – om van de HP2 Sport iets heel moois te maken. Vanzelfsprekend hebben ze zelf ook een paar duiten in het zakje gedaan. Dat blok dus, opgevoerd naar 133 pk bij een afgetankt gewicht van slechts 199 kilo. Het staat te blaffen en te hoesten en lost kanonschoten als je het gas ineens dichtschroeft. Die enorme achterband die op een afstand van letterlijk minder dan een halve centimeter langs de enkelzijdige achterwielophanging (met cardan) draait, het is allemaal even prachtig…

Het is van een zeldzame tragedie dat de HP2 Sport niet kan meedraaien met supersportconcurrentie in de vorm van de vloeistofgekoelde tweecilinders Ducati 1198, KTM RC8 en Buell 1125R. Maar BMW wilde nu eenmaal een sportmotor bouwen op basis van de normaal zo brave luchtgekoelde boxermotor en dan moet je dat dus maar op de koop toe nemen. Feit blijft dat de gitzwarte, moddervette tweecilinder – voor de Sport voorzien van dubbele bovenliggende nokkenassen –  waanzinnig indrukwekkend toont onder het verder zo elegante en frêle fietsje, en ook zeker niet teleurstelt. De trekkracht van de twee zijdelings geplaatste Beierse bierpullen tovert een grijs op je gezicht die rondom naar je achterhoofd zou lopen als je oren niet in de weg zaten. Het gekke ding stuurt – kan niet anders – waanzinnig goed en remt of je een parachute uitgooit.

Zoals gezegd heb je er in dagelijks gebruik weinig aan, want het is veel te snel en te oncomfortabel. Slapende vingers en pijnlijke polsen moet je bij iedere rit langer dan een kwartier incalculeren, bescherming tegen de elementen heb je nauwelijks en de bagagecapaciteit is zo groot als je binnen- of rugzak. Maar je zou het er bijna voor over hebben.