Hoeveel pk’s heb je nodig voor de ultieme snelheidssensatie? Dat hangt er maar net vanaf wat je onder snelheid verstaat. Hebben we het over topsnelheid of bochtsnelheid? In het laatste geval slaat niemand een slecht figuur op de Ducati Hypermotard 796.

Je zult maar geen 100 kilo wegen of 2 bij 1 meter zijn, maar de helft in gewicht of driekwart van de lengte. 150 pk en meer zullen je in een baan om de aarde brengen. Dat is nou net iets wat je de mensen bij het Italiaanse Ducati nooit hoefde uit te leggen, want het thuispubliek is in de regel niet zo zwaar of groot en mag toch volgaarne sportief rijden.

Ducati kwam een tijdje geleden met de Hypermotard 1100. Een hypermotard is een supermoto, maar dan sneller. En een supermoto is een Franse uitvinding: een crossmotor op straatvelgen en -banden. Het voordeel daarvan: een crossmotor is zeer licht (qua gewicht) en (dus) wendbaar. En dan blijk je prima te kunnen volstaan met een relatief klein motorblokje. Ze noemen dit soort motorfietsen tegenwoordig ook wel cross-overs en ze bestaan zeer tot genoegen van mensen die geen behoefte hebben aan een pk-pakhuis, omdat die zinloos zijn in het dagelijks verkeer en veel mensen qua postuur of fysieke kracht gewoon niet passen.

Voorgenoemde Hypermotard 1100, elders op Stadsmotor.nl, da’s een ordinair scheurijzer waarmee je echt moet kunnen omgaan. Slechts geschikt voor een klein publiek. Zie dan de hier besproken Hypermotard 796. Da’s feitelijk dezelfde fiets, maar lager qua zithoogte, en beschaafder qua motorblok. Dit motorblok is zelfs geheel nieuw en dus supermodern, wat zich laat vertalen als ‘beschaafd’. Het heeft ook 300 cc minder en is logischerwijs een stuk minder agressief dan de grote broer.

Moet je je daarvoor schamen? Allerminst. 81 pk brengt de Duc op de been, maar da’s bij een gewicht van slechts 167 kilo – en da’s echt weinig voor een motor – ruimschoots voldoende. De Hypermotard zal er niet zomaar met je vandoor gaan, maar als je ’m de sporen geeft is er geen personenauto die in de buurt blijft. En dan dat sturen… Het is hoe dan ook een specialiteit van Ducati, en dat wordt helemaal waargemaakt. Het is even wennen dat je in korte bochten moet sturen als op een crosser – afschuinen; zelf rechtop blijven zitten en de fiets plat duwen – maar heb je dat eenmaal onder de knie, dan draai je op een putdeksel. Eenmaal op snelheid hang je natuurlijk gewoon mee. En ver, want de Hypermotard met zijn dikke banden leg je onbevreesd en als vanzelfsprekend op één oor.

Naast het pure rijgenot blijft er genoeg over, al is het maar om naar te kijken. De enkelzijdige achterwielophanging, de fraaie dubbele uitlaat, het flitsende stuurtje met de knipperlichten in de handkappen en de spiegels tegen de zijkant van die handkappen weggeklapt… of uitgeklapt natuurlijk, als je verkeer van achter verwacht. Zal niet snel gebeuren, want op de snelweg – de enige weg waar je sneller verkeer mag verwachten – zul je uit eigen keuze niet vaak komen. Of het moet in de file zijn. Dan komen de inklapbare spiegels ineens een stuk minder van pas, omdat ze nog naast het stuur zijn geplaatst en de motor dus aanmerkelijk breder maken. Nu klappen ze wel in als je iets raakt, maar dat zal op de snelweg een autospiegel zijn en in de stad de bil van een jongedame op een opoefiets. Ongeacht je eigen sekse zal dat je op een scheldkanonnade komen te staan.