Met de VRSC (V-Twin Racing Street Custom) – beter bekend als de V-Rod – onthulde het ultra-behoudende Harley-Davidson tien jaar geleden de grootste revolutie sinds 1909! Toen verscheen de eerste luchtgekoelde 45° V-twin van het merk, die in uitentreuren gemoderniseerde versie nog steeds bestaat. Sinds 2001 dus naast de vloeistofgekoelde 60° V-Twin, die ook is gemonteerd in de laatste VRSC-telg, de VRSCF V-Rod Muscle.

Harley-Davidson Benelux heeft sinds enige tijd een nieuw kantoor, zonder ruimte voor de persfietsen. Dat betekent dat deze demo's worden verscheept naar een dealer in de buurt, wat in het geval van Stadsmotor.nl – regio 020 – neerkomt op West Coast Motors te Alkmaar. Aan de ene kant een treurige toestand aangezien je dan het immer verkwikkende gezelschap van de oogverblindende HD Benelux-dames Anna Marie, Jessica en/of Shanita moet missen, aan de andere kant wel weer handig omdat je in Alkmaar heer Jan Leek tegen het lijf loopt, die we toch wel mogen beschouwen als een van de HD-godfathers van Nederland. Hij kan het nodige vertellen over motorfietsen. Zo ook over de Harley-Davidson VRSCF V-Rod Muscle. Want hoe zat dat nou met de V-Rod en Porsche?

Volgens Harley is het blok van de V-Rod 'loosely based' op dat van de (weinig succesvolle) VR 1000 superbike (1988-2001, zie foto's). Jan Leeks verklaring klinkt plausibeler: Harley had nog een zooi van die inmiddels nutteloze blokken in de rekken staan en vond het zonde om ze weg te gooien, samen met al het ontwikkelingswerk dat er in was gestopt. Maar de blokken waren weliswaar sterk, maar bij lange na niet efficiënt genoeg om ze in een straatmachine te kunnen verkopen. Aldus werden ingenieurs van Porsche – ja, van die sportauto's – ingeschakeld om de 60° V-twin in het gareel te vijlen, schaven en schoppen. Aldus geschiedde, want perfectioneren kun je Porsche wel toevertrouwen, en daar was de V-Rod, met het 'nieuwe' blok genaamd Revolution.

De V-Rod is zeker naar Harley-maatstaven een bijzonder ding. Geen hoek van 45° dus tussen de twee staande cilinders, maar een hoek van 60°. Geen luchtkoeling, maar vloeistofkoeling. Geen stoterstangen, maar bovenliggende nokkenassen. Bij de tijd dus, en vooral: sterk. Het is niet voor niets dat Harley het blok nu ook gebruikt als basiskrachtbron voor dragracers.

Is dat de reden dat de V-Rod ook rijdt als een dragracer? Niet alleen. Kijk je naar de bouw van de V-Rod, dan valt op dat-ie heel laag is: bij een lengte van 2.41 meter ligt de zithoogte op slechts 70,5 centimeter. De V-Rod kan zo laag zijn (en moet zo lang zijn) omdat de brandstoftank niet boven het blok is geplaatst, zoals bij alle andere Harleys, maar onder het zitje. Het vouwt de bestuurder meteen in de juiste positie voor een dragrace, althans wat het bovenlichaam betreft, want op een echte dragracer heb je je benen naar achteren en niet naar voren. Maar goed dat het zitje zo is geconstrueerd dat je er onmogelijk van achter af kunt glijden, want van je benen zul je weinig hulp krijgen (anders dan bij het breken van je rug).

Passagier? Neem een degelijke riem mee en snoer u vast aan de bestuurder... Zeker als deze gaat rijden zoals op de V-Rod hoort.

Rijden!
Een dragracer dus. Het blok moet even warmdraaien. Wel doen, want de twin doet weinig zolang-ie niet op temperatuur is. Is-ie eenmaal warm, dan kan het feest beginnen. Rijd voor een stoplicht gerust door tot de streep, want de kans dat er iets naast je staat dat sneller weg is, is betrekkelijk klein. Jan Leek zegt dat de V-Rod zelfs sneller accelereert dan de 2,3-liter metende Triumph Rocket! Dat mag zo zijn, maar we werden bij het retourneren van de V-Rod naar West Coast Motors mooi te kakken gezet door een BMW S 1000 RR. Op slicks, accelererend tot in de toerenbegrenzer, en wij kunnen natuurlijk niet rijden, maar toch.

In de bochten zal de BMW het hoe dan ook winnen, want met zijn lengte, gewicht en 24 cm brede achterband moet je van de V-Rod qua wendbaarheid geen wonderen verwachten. Het gaat heel hard rechtuit, het blok loopt geweldig door in de toeren en klinkt ook niet als een Harley, maar voor een tocht met veel hairpins zouden we toch even verder shoppen. Op de ons bekende dijken rijdt de V-Rod wel als een echte motor. Het is een groot en zwaar apparaat waarop je zit, dat ook kracht vraagt om te worden bereden. Misschien is het daardoor dat je in het zadel wel het gevoel krijgt lekker macho bezig te zijn, al voel je die behoefte niet. Het is toch weer een oergevoel dat deze HD oproept. Toch knap. Dat je tussentijds geholpen wordt met soepeltjes terugschakelen (slipkoppeling aanwezig!) en hoogst effectief remmen (Brembo abs!) ziet niemand, inclusief jij zelf. Nadeel is wel dat in de file niemand je überhaupt ziet, omdat de fiets zo laag is. Voordeel daarvan is wel weer dat automobilisten in de file aan de kant vliegen (als ze in hun spiegels kijken), omdat ze denken dat er een ligfiets aankomt.

Imago
Voor de promotie van de V-Rod Muscle werd supermodel Marisa Miller ingehuurd. Wie niet weet wie dat is: Marisa Miller begon haar loopbaan als naaktmodel voor het tijdschrift Perfect 10, een mannenblad dat in tegenstelling tot het bekendere Playboy geen gemodificeerde fotomodellen toonde. Miller viel daarbij op door haar natuurlijk gevormde, grote boezem. De link met big twin, de aanduiding voor een grote tweecilinder, is daarbij snel gemaakt. Het geeft onder meer aan dat HD van meet af aan een ander publiek voor ogen had voor de V-Rod, hoewel juist het traditionele HD-publiek meer was van de schaarsgeklede vrouwen over de tank en de V-Rod meer een yuppen-bike is.

Lijken normale moderne Harleys vooral op illustere dan wel vergeten modellen uit het roemruchte verleden, de V-Rod lijkt alleen op zichzelf. Met dit verschil dat de V-Rod Muscle op helemaal niks anders dan zichzelf lijkt, want die heeft ook nog eens afwijkende knipperlichten. Niet aangehangen, zoals bij de andere V-Rods, maar strak in led onder het spatbord (achterzijde) en in led in de spiegelsteunen (voorzijde). Was de gewone V-Rod al een showboot, dat is de Muscle-uitvoering dus helemaal. Het vervelende daarbij is dat het wel een Harley-Davidson is, en ook Harley-Davidson-centjes kost, maar door leken niet wordt herkend als een Harley-Davidson. Leken vinden 'm dan ook steevast lelijk, en dat is toch iets wat de meeste HD-rijders niet gewend zijn.

Het is allemaal niet gemaakt voor dagelijks gebruik. Bescherming tegen weer en wind heb je amper, aan die vette achterband en de enorme trekkracht heb je niets als het regent, ruimte ontbreekt zelfs voor een tandenborstel... Maar in de stad ben je natuurlijk de bink (m/v), en dat zal de reden zijn dat de V-Rod toch wordt verkocht. Niet aan traditioneel Harley-publiek, dat mag duidelijk zijn.

Is de V-Rod Muscle geschikt als stadsmotor? Alleen als je vaste route bestaat uit één lange, lege, droge, windstille, kaarsrechte weg zonder camera's, maar met veel stoplichten en terrassen.