"Float like a butterfly, sting like a bee," sprak de legendarische bokser Mohammed Ali over zijn ongeëvenaarde vechtstijl. Het bekte lekker, maar was niet zo slim, want een bij kan maar één keer steken. De Honda Hornet – horzel (oké, eigenlijk hoornaar) – blijft steken...

Wie een viercilinder lijnmotortje van Honda koopt, weet zich verzekerd van een machientje dat bij wijze van spreken een eeuwigheid meegaat. Dat deden ze al vanaf 1987, 24 jaar geleden, toen de eerste CBR600F uitkwam. Het blok in de CB600F Hornet is hetzelfde als het blok van de 2011-versie van de CBR600F en dat zegt eigenlijk al genoeg over de kwaliteit. Spreken we van kwaliteit, dan hebben we het echter niet alleen over duurzaamheid, maar zeer zeker ook over prestaties. De CBR600F van 1991 was de eerste 600 die de magische grens van 100 pk doorbrak. Een moderne 600 anno 2011 levert 130 pk. Zo niet de Honda CB600F Hornet, die het moet doen met slechts 102 pk. Nou ja, slechts... het was 20 jaar geleden voldoende om ondergetekende voor het eerst in zijn leven voor de rechter te brengen. En toentertijd deed de wet bij lange na niet zo moeilijk over snelheid als nu.

Wees gerust: met 100 pk uit een Honda 600-cc viercilinder kun je gerust alle snelheidsbeperkingen dusdanig aan je laars kunt lappen dat je je rijbewijs nooit meer terugkrijgt. Met dat in gedachten keren we terug op aarde. Is het ook mogelijk om normaal te rijden met de Hornet? Zeker wel. De echte hel – vermogen en geluid – barst pas los vanaf de 7.000 tpm, dus zolang je daaronder blijft heb je best een brave fiets. Als je nog aan het wennen bent, hangt hij erg aan het gas, maar al snel heb je de gasreactie in je vingers en kun je er soepel mee rijden. De Hornet is met zijn gewicht van 198 kilo niet de lichtste motor, zeker ook niet de zwaarste. Hij is ultiem handzaam en stuurt enorm precies. Remmen gaat fantastisch met het optionele gecombineerde remsysteem met abs. Wat kun je er op aanmerken? Bitter weinig eigenlijk. De polsen van de lange Stadsmotor-piloten zitten niet geheel in lijn met het stuur, maar daar kan het stuur niks aan doen. De druk op borst en hoofd is stevig op de snelweg, maar dat heb je nu eenmaal met kale motorfietsen. Achterop is het goed toeven met een (voor dit soort fietsen) zelfs redelijk comfortabele zitplaats: de steunplaatjes bij de voetsteunen achter zijn zelfs in rubber gehangen!

Maar dan de spiegels... Meteen demonteren en vervangen door exemplaren die niet trillen en geen uitzicht bieden op alleen je ellebogen. Absoluut niet te begrijpen waarom Honda zulke wanproducten monteert op een verder zo goede én mooie fiets. Het lolligste van de Hornet is misschien wel dat-ie mooi is zonder dat je dat direct in de gaten hebt. Hij ziet er op het eerste gezicht uit als de zoveelste naked bike, maar ga je beter kijken, dan zie je dat dat cockpitje toch wel heel mooi is afgewerkt, organisch bijna. En kijk eens naar dat uitlaatsysteem! Vier stuks uitlaatbochten krommen zich als regenwurmen door het frame, achter het voorwiel langs, naar de rechterzijde, of, nee, toch naar links in die ene uitlaatpot onder het blok, of, ja, uiteindelijk toch weer rechts in de ultrakorte einddemper. Die zal in ieder geval niet gestolen worden. Het spitse neusje, het puntige kontje. Eigenlijk mag je 'm ook alleen maar in het geel (Pearl Acid Yellow) kopen. Dan wel zwarte strepen over de tank trekken en steken maar. Dat steken bestaat dan uit het prikken van de motor in de kleinste gaatjes in het verkeer. In de juiste versnelling prik je de Hornet daadwerkelijk snel en trefzeker overal daar waar je hem hebben wilt. Op lage snelheid, hoge snelheid, in een bocht, naast een bocht in de berm, vliegend door de lucht, op de bodem van het Maasdiep, maakt niet uit. Eenmaal op stoom gaat het 100% intuïtief en – misschien wel daarom – nooit verkeerd. Het is niet makkelijk om zo mensvriendelijk te bouwen, weten we van zeer diverse andere fietsen en fabrikanten. Complimentje aan meneer Honda maar weer.