Retro motorfietsen zijn er te kust en te keur. Ze lijken vaag, of heel precies, op modellen die in het verleden al dan niet hebben bestaan. Dat wil zeggen: uiterlijk. De fonkelnieuwe Kawasaki W800 gaat een stapje verder. Stadsmotor.nl mocht als eerste massamedium in Nederland met de nieuweling aan de zwier.

Hoe fonkelnieuw kan een retro-bike zijn? Hij is tenslotte gebaseerd op iets dat al bestond. De Kawasaki W800 is inderdaad gebaseerd op een eerder model, te weten de Kawasaki W650 die werd gebouwd van 1999 tot 2007. Ook niet echt oud. Maar die was weer gebaseerd op de eerste zware Kawasaki's, de W1 (1967-1968), de W2 (1968-1972) en uiteindelijk de W3 (1972-1975).

Oude motorrijders die de Kawasaki W800 zien staan, roepen meteen: BSA, Norton, Triumph! Niet helemaal juist, want wie kijkt naar foto's van de W's uit de jaren zestig en zeventig ziet dat Kawasaki voor de styling toch echt bij de eigen modellen te rade is gegaan. En dat de oude Kawa's sprekend leken op de Engelse fietsen van toen is niet zo raar: de voorloper van de Kawasaki W1, de K1, was een in licentie gebouwde BSA A7...

Waar we vanaf 1999 (Kawasaki W650) wel over mogen zeuren: die koningsas (opzichtig naast de cilinderbank, ter aandrijving van de enkele bovenliggende nokkenas)... Kawasaki had vroeger helemaal geen blokken met koningsas. En zo zou je kunnen betogen dat de Kawasaki W800 uiteindelijk toch het meest op een Norton lijkt, want BSA en Triumph hadden ook geen blokken met koningsas. Ducati wel, maar die maakte weer geen paralleltwins. Geschiedenis, een beetje motormuis heeft er weet van...

Noem de Kawasaki W800 hoe je wilt, hij ziet er schitterend uit. De details – van de verchroomde spatborden tot de lampen, de lange buddyseat tot het stuur, de spaken tot het bandenprofiel, de uitlaten tot het frame aan toe – alles is typisch begin jaren zeventig. Bovendien waar het kan in metaal uitgevoerd, want niemand wil plastic op zo'n fiets.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Triumph Bonneville (865 cc paralleltwin), die er ook echt geweldig retro uitziet en ook goed rijdt, ís alles aan de Kawasaki W800 ook jaren zeventig. De Kawasaki W800 doet niet alsof: hij ís het. Dat merk je als je opstapt. De zit is gewoon uit die tijd, weten we van ritten op machines uit die periode. De veerkarakteristiek (dubbele veren achter) is van die tijd. De knoppen aan de handvatten zijn van die tijd. De krachtsontwikkeling is van die tijd. Alles is van die tijd. Niet alleen hoe het er uitziet, maar hoe het is, hoe het functioneert, hoe het rijdt. Net als toen, met dit verschil dat het nu altijd start en nergens lekt.

Vergelijk je de Kawasaki W800 met een moderne motor, dan snap je niet wat Kawasaki ermee wil. Wil je rijden zoals ze vroeger deden, wordt het ineens allemaal duidelijk. Geen haast, relaxen en genieten. Het zal een verademing zijn voor wie het moderne spul allemaal niks vindt. Het zal een openbaring zijn voor wie gewoon een brommer wil waarmee je ook de snelweg op mag. Als je met de Kawasaki W800 gaat rijden, wil je ook helemaal geen motorpak aan, simpelweg omdat het niet voelt als motorrijden zoals we dat tegenwoordig gewend zijn. Het blok heeft met 48 pk niet meer topvermogen dan dat van zijn voorganger. Het 773 cc-blok werd overigens ingevoerd omdat de 676 cc-versie niet langer aan de emissie-eisen voldeed. De '800' heeft uiteraard injectie. Wel is de kickstarter weggevallen. Best jammer, want dat is ook weer zo'n typisch retroding.

Rijden dan maar. Snel gaat het allemaal niet, maar langzaam ook niet. Auto's ben je voor, andere motoren zelden. Remmen gaat ook erg jaren zeventig. Aan de voorzijde een langzaam aangrijpend en rustig opbouwend en doorpakkend ho-ijzer, aan de achterzijde een trommelrem! Grappig ook dat zelfs de enkele schijf vóór er klassiek uitziet, terwijl die toch echt geventileerd is en zwevend opgehangen. Hard rijden doe je hoe dan ook niet. De vering veert, maar poetst echt niet alles weg. Het maakt eens te meer duidelijk hoe jaren zeventig de Kawasaki W800 feitelijk is: hij gaat zelfs uit van jaren zeventig-wegdek, toen het asfalt op de binnenwegen nog uit één stuk bestond en verkeersdrempels nog bedacht moesten worden.

Op de snelweg zit je vol in de wind, daar zal een windscherm uitkomst moeten bieden. Opa Jürgen haalt nog een uitspraak 'van toen' uit zijn kabinet merkwaardige oneliners: achter de tanktop kruipen. Zelfs dat kan op de Kawasaki W800, want hij heeft daadwerkelijk nog zo'n oude tankdop. Vakanties met de Kawasaki W800 raden we desondanks af, tenzij je binnendoor gaat. Op de B-wegen en in de stad ben je rijk. Kruip-door-sluip-door-wegen zijn het domein van de Kawasaki W800. Dan heb je volop profijt van de ontspannen rechte zit. Geen gaatje tussen twee auto's is te klein en geen parkeerplek onbereikbaar. Het gewicht van 216 kilo lijkt lager, omdat de Kawasaki niet te groot is. Je pakt 'm net zo makkelijk als een brommer. Desondanks past iedereen erop. Bagageruimte zal gecreëerd moeten worden met tassen of een spin (er zijn bagagehaken), een verhuismotor is het niet. Een winterfiets ook niet, gezien de hoeveelheid chroom en aluminium. Voor de zomer of de poetsers dus, deze Kawasaki W800, en voor een zomers humeur. En dat kan gerust gedeeld worden met een tweede persoon, want de ruimte op de buddy is riant. Aldus kan ook onze testjongedame Ester getuigen, die nog even haar broer achterop neemt en ook bij hem achterop gaat. Ze hebben het naar hun zin, deze ZX-piloten. Dat zegt weer iets over de lol op de Kawasaki W800.

Update 2012!
Werkelijk niets veranderd. Nog steeds leuk.

Deze motor is geschikt voor het A2-rijbewijs.