Nee, met de Kawasaki KLX250 moet je niet op reis willen, tenzij je een geharde endurorijder bent die niet meer bagage inpakt dan schone(re) onderbroeken en sokken en een spuughekel heeft aan snelwegen. Maar verder kunt je prima uit de voeten met de 'dikke' KLX.

Dikke? Ja, want er is ook nog een KLX125 (voor het A1-rijbewijs), maar die komt op de geplaveide wegen buiten de bebouwde kom echt te kort.
Zo niet de KLX250. Binnen de bebouwde kom zeker niet, buiten de bebouwde kom ook niet. Mits je geen plannen hebt om ambitieus in te halen op 80 km/u-wegen en logischerwijs 100 km/u- en snelwegen. Met 16 kW/22 pk kun je nu eenmaal weinig potten breken; tot de 100 km/u gaat het vlot, maar daarna is de fut eruit.
De KLX250 wordt door Kawasaki een 'Dual Purpose' genoemd, maar is natuurlijk gewoon een enduro op kenteken – met verplichte richtingsaanwijzers en spiegels –, wat onderstreept wordt door het bestaan van de KLX110 en KLX450R, die uitsluitend als enduro verkocht worden.

Maar onze test-KLX staat lekker wel op noppenbanden. Dat mag aanzienlijke beperkingen opleggen wat betreft de wegligging op snelheid, offroad lach je je helemaal te barsten en zo ook op het kleine fun-veldje in de buurt. Als jonge geitjes springen we over de kleine bulten die door de plaatselijke crossjeugd zijn opgeworpen voor onbezorgd motorplezier buiten het zicht van de wet. Op dit terrein is de KLX250 helemaal thuis. De crossjeugd schudt meewarig het hoofd naar de grijzende duiven die nog het avontuur aangaan, maar net zoals het de jeugd niets kan schelen wat wij van hen vinden, zal het ons een rotzorg zijn wat zij van ons vinden. En los daarvan hebben we onze eigen jeugd meegenomen (foto boven).

Het strafpaard

Helaas komt dan toch het moment dat de serieuze testronde – met kruipdoor-sluipdoor, klinkerweggetjes, gatenkaaswegdek et cetera – gereden moet worden. Elke testmotor moet dit rondje doen, en dus ook de KLX250, waarbij vooraf het vermoeden bestaat dat het een marteling gaat worden. Aan de crossvering gaat dat zeker niet liggen, maar de buddyseat van de KLX is op z'n best te vergelijken met het houten strafpaard van Bourtange. Het zadel is niet zo erg als dat paard, maar comfortabel is het ook niet. Op het marteltraject zijn de demping en de wegligging zeer zeker voldoende. Een stadse infrastructuur – hoe beroerd ook – is nooit zo uitdagend als een crossveld, en als je daar al lachend doorheen komt...

De KLX250 is gewoon de lichte motor die iedereen erbij moet hebben. Op de snelweg moet je even een vrachtwagen zoeken om achter te slipstreamen, maar verder kun je met de KLX alles aan. Het is flauw om te beginnen over het gebrek aan informatievoorziening, comfort, bescherming tegen weer of wind of de mogelijkheid om iets groters dan een mondharmonica mee te nemen (in het zadeltasje). Wie dat wil, koopt iets anders.

Rijden met een KLX is opstappen, starten en wegrijden – binnen drie seconden! – overal tussendoor glippen of overheen knallen, parkeren in de schaduw van een lantarenpaal. Het gaat allemaal zo snel, dat je achterwerk niet eens tijd krijgt om ongemak te voelen...

De kwasaki KLX250 is geschikt voor het A2-rijbewijs.

Het bewijs dat 'de motor' niet is geschapen door een opperwezen werd nooit duidelijker dan op bovenstaande foto, die naast de Kawasaki KLX250 de Harley-Davidson Tri Glide Ultra toont. De theorie intelligent design zou wel van toepassing kunnen zijn, hoewel je bij 'intelligent' je vraagtekens mag zetten. De bagageruimte van de KLX valt tegen (zie de gebochelde bestuiurder links). Daar staat tegenover dat de HD een rotonde nodig heeft om te keren (als de achteruitversnelling er weer eens is uitgeklapt).