De ellende van 250-cc'ers... Ze zijn te klein, te zwak of te plastic. En hebben te veel cc's voor het A1-rijbewijs en te weinig cc's voor een lekkere 'A2-rijbewijs-motor'. Desondanks zet Suzuki zwaar in op de lichte Inazuma 250. ZIJN ZE NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN?!

Nee, dus. En dat heeft van alles te maken met het karakter van de Inazuma, Japans voor bliksem... Stadsmotor.nl ging dankzij de vorst niet over één nacht ijs en liet maar liefst drie testers kennismaken met Suzuki's gesmeerde bliksem. Aflopend in lengte en gewicht en oplopend in schoonheid (alleen de laatste dan): Rijder X, Julian en Ester.

Rijder X
"Bij het overhandigen van de sleutel legt de medewerker van Suzuki haarfijn uit hoe ik de 'gimmick' kan instellen. De gimmick is een lichtje in de toerenteller, dat mij moet helpen om zuinig te kunnen rijden. Er zijn drie modi: 'eco', 'normaal', 'uit'. In de eco-modus knippert dat lampje elke keer bij 4.500 tpm om de bestuurder eraan te herinneren de volgende versnelling in te schakelen. Als ik dus 60 km/u rijd, knippert dat lampje omdat ik dan in de zesde versnelling boven de 4.500 tpm zit. Vanaf dat moment heb je dus extra verlichting in de toerenteller en die heb je niet nodig. De modus 'uit' beviel mij het best.
Gelukkig is het lampje van de gimmick niet sterk genoeg om de blik op de rest van de motor te verblinden. Deze 250-cc'er lijkt op de beroemde B-King, die ik vier jaar geleden dwars door de Alpen mocht begeleiden en zelf ook bereden heb. Maar de B-King kun je beter vergeten, op z'n best is de Inazuma een 250-cc 'Bonsai-King'.
Bij het opvouwen van mijn lichaam - 195+ cm - op de buddy is al duidelijk dat er geen van de geoefende opvouwtechnieken aan te pas hoeven komen. Het zadel zit prima, de hoek van mijn benen is niet ideaal, maar zeer zeker goed te doen, en mijn rug word niet in een kromming gebracht als ik het stuur vastneem om de Inazuma van het terrein te rijden. De spiegels zijn wat smal gemonteerd, vier centimeter langere montagearm zal dit euvel kunnen verhelpen. Desondanks is het achterop komende verkeer te zien. De vorm van de spiegels maakt het weer goed. Een ontspannen toer/sport-zithouding zelfs voor mijn forse figuur op een 250-cc'tje. Dat is knap gedaan.
Aan het stuur houdt Suzuki het simpel. Links claxon, knipperlicht, dim/grootlicht, seinlicht. Rechts start en noodstop. Dat is het. Gevarenlichten ontbreken.
De ronde 'analoge' toerenteller zit midden in het dashboard en lijkt dus heel belangrijk te zijn. Links van de toerenteller de gebruikelijke verklikkerlichtjes. Rechts onderin de toerenteller begint het digidash, dat binnen het ronde instrument de versnelling aangeeft en ook de gekozen modus (denk aan het begin van dit stukje: 'uit' is prima). Daarnaast is dan de info over de snelheid en brandstof. Trip 1/2, tijd en odometer kan ik naar keuze in het digidash oproepen, maar niet allemaal tegelijk. Tijdens het spelen met de twee peuterknopjes, waarmee het digidash is in te stellen, kwam ik ook op de mogelijkheid om de odometer en de snelheidsmeter in mijlen in te stellen. Dat kan handig zijn, als je in Groot-Brittannië op vakantie bent. Met een 250? Nou...

Weggedrag
Op de weg is het een motor die speels door de bochten kan en onder mij wegdrukken is ook prima te doen, ook al geven mijn laarzen snel aan dat het wel genoeg is. Het frame is zodanig stijf dat de wegenbeheerder van Noord-Holland het onderhoud van de knuppeldijkjes gerust nog een jaartje of drie kan uitstellen alvorens de Inazuma daarop zal reageren. De demping van de voorvork is met 102 mm veerweg niet echt royaal, daar staat tegenover dat Suzuki erin geslaagd is om deze demping zodanig progressief op te bouwen dat het mij niet gelukt is om ze door te laten slaan. En ik heb echt mijn best gedaan en weeg genoeg om menig andere 250 de zenuwen aan te jagen. De achterste demping (125mm) kwam wat zacht over. Bij mijn vaste rookplek van overpeinzing heb ik het zadel eraf gehaald en tot mijn groot genoegen is de achterste demper met een meegeleverde haaksleutel en verlenging in zeven standen te verstellen. Na wat proberen heb ik uiteindelijk stand drie aangehouden.
Over de remmen valt te vertellen dat het geen Brembo's zijn. De achterrem doet zijn werk, ook al is het punt van overremmen niet duidelijk te vinden. De voorrem kwijt zich van haar taak door een opbouwend remgedrag, maar is wel wat sponzig. Ook hier is geen duidelijke drukpunt te vinden. Dat neemt niet weg, dat de Inazuma toch echt voortvarend tot stilstand gebracht kan worden, al is het zonder abs.
Over de bescherming kan ik kort zijn: die is er niet. Het is een naked bike en zelfs het accessoire-ruitje op de website van Suzuki zal daar geen verandering in brengen. De bagagecapaciteit is met een topkoffer uit te breiden van nul naar maximaal Drie kg, maar daarvoor leent het design van de Inazuma zich niet. Het kan wel, maar ziet er knudde uit.

Prestaties
24 pk in een motor van 182 kg... Te veel kg of te weinig pk. En dat klopt ook wel. Suzuki heeft echter een verassingselement ingebouwd en dat heet: souplesse. Deze te zware motor met een te zware berijder knort er niet om om bij 2.000 tpm in de zesde versnelling rijdend rustig aan op te trekken tot het rode bereik. Enerzijds is dat te danken aan de tweecilinder, maar de balansas en de injectie spelen ook mee. Ik had niet verwacht dat ik de Inazuma ooit 'schakellui te rijden' zou noemen. Toch is dat het meest opvallende aan deze motor. Natuurlijk kun je door de versnellingen harken en het onderste uit de kan halen. Dan kom je snel er achter dat de Inazuma echt te zwaar is. Leuk rijden is in dit geval lui rijden.

Wie voor de Suzuki Inazuma kiest, geeft duidelijk meer om het uiterlijk dan om prestatie. Om deze redenen zal je zelden zijn een Inazuma met topkoffer zien. De berijder zal zich eerder met een design-rugzak naar zijn werk spoeden. En dat is met deze soepele motor zeer zeker mogelijk en begeleidt het proces van onthaasten. Dat de vertaling van 'Inazuma' bliksem blijkt te zijn, zal eerder met het design dan met de snelheid van deze stadsmotor te maken hebben. Want dat is het. Een stadsmotor, niet zo als ik dat graag heb in de stijl van een Enduro, maar een stadsmotor voor berijders die stijl en gevoel voor schoonheid hebben."

Julian
"Wat zeg je als je wordt verzocht om een 250-cc, tweecilinder, A2-waardige motor te testen? 'Nee, laat maar, ik heb liever iets van 100 pk of meer?' No way. 'Ja graag!' schreeuwde ik uit. Niet omdat ik al die pk's beu ben, maar door het gepekel van de afgelopen tijd had ik een gezonde dosis tweewieler nodig om het motorvirus in mij te temmen. En ja, alles is beter dan zelf trappen. En toen kende ik de Inazuma nog niet eens.
Voor een motorrijder zonder beperkt rijbewijs is de Inazuma waarschijnlijk niet de eerste keuze. Want als motorrijder wil je al snel wat meer porrie dan wat de Inazuma te bieden heeft. Maar de kracht en acceleratie die de Inazuma uit het blok weet te persen, doen absoluut niet onder voor willekeurig welke low-budget auto. Er zijn auto's (zoals de mijne) die het met minder moeten doen qua topsnelheid en acceleratie. Ik kan me geen moment van ongenoegen herinneren. Het is natuurlijk onmogelijk om op de snelweg even snel een auto of vrachtwagen in te halen. Maar je kunt prima meekomen met 120 km/u op de klok. Wanneer je plat op de tank gaat liggen, met de knieën en armen strak tegen de tank is er zelfs nog wat meer uit te persen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een Honda CBR250 mis je hier het eindschot of ruime topsnelheid niet, want de Inazuma ademt geen snelheid uit. De Inazuma is gewoon een motor, klaar.
De styling oogt Aziatisch, dus mocht je zo nu en dan koeien, geiten of kippen vervoeren, dan is de Inazuma the way to go. Eigenlijk is het een kruising tussen een Aziatische scooter en een B-King. Of je dat mooi vindt, is aan jezelf. Hinderlijk lelijk vind ik toch wel het enorme voorspatbord en het grote foute achterlicht. Van voor oogt de Inazuma zelfs als een supermotard-achtige fiets, tenminste dat leek soms zo als ik in mijn spiegels keek, rijdend op een andere motor. Ik denk dat dit komt door de kleur, zithouding en de koplamp.
Maar de motor zit prima, stuurt prima en rijdt prima. Opstappen en wegrijden voor eenieder. Het blok pakt lekker op. Erg lekker. Vanaf onderin toeren kun je de koppeling al gelijk met rust laten. Uiteraard moet je wel flink doortrekken richting het rode gebied wanneer je vaart wil maken. Maar zowel onderin als bovenin gaat het gewoon fantastisch soepel. Ditzelfde geldt voor de stabiliteit. De Inazuma voelt net zo prettig bij 50 als bij 120. Zelfs voluit in de zesde versnelling, alles gaat zonder moeite of geslinger. De standaard banden hebben niet mijn voorkeur. Exemplaren die een grotere hellingshoek toelaten zouden deze motor een stuk beter maken in de bochten. Rotondes en krappe bochten voelen wat onwennig aan. Zo hard (en prima) als de achterveer voelt, zo slap is de voorvering. Voor zou best wat strakker kunnen. De remmen zijn precies andersom, de voorrem is prima. maar achter kan het wel wat minder. Het boeltje is al snel te blokkeren. Dat is leuk speelwerk, maar als A2-rijder zit je daar misschien niet op te wachten. Voor is abs echt geen gemis, achter misschien wel. Een gecombineerd systeem zoals bij Honda zou hier een welkome toevoeging zijn.
Al rijdende op de Suzuki Inazuma realiseerde ik me dat je eigenlijk niet eens zo veel meer nodig hebt. Wellicht wat extra pk's voor op de snelweg. Voor het A2-rijbewijs is hiervoor zelfs wat ruimte over. Maar verder, wat heb je nou echt nodig? Een hightech boordcomputer om wielspin tegen te gaan? Dat heb je niet op een Inazuma. Wheelie control om optimaal weg te kunnen spurten? Je kunt gewoon vol gas geven zonder bang te zijn op je rug te eindigen. Kuipwerk dat je beschermt tegen rijwind en regen? Rijwind heb je niet heel erg last van met de topsnelheid die gehaald kan worden. En mocht het gaan spetteren, dan doe je lekker een regenpak aan. Of is 250 cc te weinig? Niet met het blok van de Suzuki. Het pakt allemaal zo soepel op dat je al snel vergeet dat je beperkt bent door het A2-rijbewijs of je budget. Nee, de Inazuma is veel meer dan het doet vermoeden. Ik raad een testritje aan. Deze Soes is prima in orde."

Ester
"Suzuki zegt: "Suzuki Inazuma, 250 cc, tweecilinder motorblok, comfortabel rijwielgedeelte en een hoogwaardige afwerking." Het belooft veel. Eerdere ervaringen op een 250-cc motor leerden mij dat de motor ofwel niet zo comfortabel reed, ofwel niet echt mooi was afgewerkt (lees: 'plastic' ogend), ofwel als een soort van opgevoerde brommer reden.
Verder belooft Suzuki: "De Inazuma is een ideale gebruiksvriendelijke motor voor de beginnende motorrijder die geen concessie wil doen op het gebied van styling en kwaliteit."
Mijn interesse is gewekt. Niet zozeer omdat ik op zoek ben naar een lichtere motor, maar omdat eerdere ervaringen op een 250 cc deze beloftes niet waarmaakten en ik benieuwd ben of de Inazuma dat wel doet.
En na de eerste kilometers moet ik eerlijk toegeven: de Inazuma zit behoorlijk comfortabel, stuurt en rijdt soepel en voelt stabiel aan: als een volwaardige motor. Of dat komt doordat het geen race- maar meer een toermodel is, durf ik niet met zekerheid te zeggen. 250-cc motoren rijden meestal wat schichtiger dan zwaardere motoren, en zeker de 250 racemotoren vind ik niet zo comfortabel zitten. Maar goed, als je net je (beperkte) rijbewijs hebt gehaald en wellicht de overstap maakt van een brommertje naar de 250 cc, is de beleving heel anders dan als je als ervaren motorrijder van zwaardere motoren op een lichter model stapt.
De Inazuma rijdt redelijk vlot door en, na herhaalde keren het waarschuwingslampje van het toerenaantal te zien knipperen, heb ik het spelen met zijn vermogen onder de knie. Op de binnenwegen rijdt het lichtvoetig, vering is dik in orde, de bochten snel pakken gaat ook prima, al blijft het ietwat opletten bij nat wegdek. Banden? Op de snelweg haalt de motor zelfs veel meer km/u dan ik had verwacht, tot over de 140! Voor wat betreft de styling heb ik vrij weinig opmerkingen; het oogt Japans, maar daar is niets mis mee. De motor ziet er netjes en goed afgewerkt uit. Spiegels zijn oké, zitje is niet te hard, instrumentpaneel is tamelijk uitgebreid (versnellings- en onderhoudsindicator!). Achterlicht had wat kleiner gemogen en ook het spatbord vind ik vrij groot.
Een prima keuze voor de beginnende motorrijder die een goed rijdende motor wil die ook nog eens mooi oogt."

Conclusie
Onenigheid over de hardheid van de vering, het remvermogen en de topsnelheid?
Niet meer dan logisch. Er zit nogal een verschil in gewicht, omvang en rijstijl tussen de drie voorgaande testers. Maar het is bij de Inazuma niet van belang. Suzuki zet met deze nieuweling een motor neer die niet gekocht zal worden op basis van zijn pk's, maar wel degelijk op basis van zijn prestaties. Fouter had de naam Inazuma dan ook niet gekozen kunnen worden. Suzuki had hem gewoon de 'Zen' moeten noemen.
Suzuki vermeldt nergens op de Inazuma de cilinderinhoud. Qua grootte zou hij ook zomaar aangezien kunnen worden voor een 'echte' motor. Dat is het dan ook. Suzuki heeft alle nadelen van 'de 250' weggepoetst. Best knap.

Geschikt voor het A2-rijbewijs.