In het Zuid-Spaanse Marbella werd de Ducati Diavel geïntroduceerd en Stadsmotor.nl was ter plekke! Wat we met zo'n apparaat met 162 pk in de stad en file zouden moeten? Nou, er zit een Urban-stand op.

Niet minder dan 162 pk, inderdaad, maar die komen alleen tevoorschijn als de bestuurder het in zijn hoofd mocht halen om de Sport-mapping te activeren, of de Tour-mapping (140 pk) en dan het gas voorbij driekwart open: ook 162 pk. Maar in de Urban-stand is het vermogen gedrukt tot 100 pk, en dat met alle additionele standen van de standaard tractiecontrole en het abs erbij. De mappings mogen we ons voorstellen als een soort voorkeuzemenu hoe de Diavel zich dient te gedragen. Als een duivel uit een doosje, met allerlei verrassingen als wegslippende achterwielen, blokkerende voorwielen, wheelies et cetera, da's dus de Sportstand. De Toerstand houdt die wielen heel wat beter in het gareel, evenals het vermogen, maar met de optie om toch stevig door te halen. In de Stadsstand (Urban dus) hebben we de volle tractiecontrole en abs tot onze beschikking, en die zorgen ervoor dat het toch al gedrukte vermogen nog maar weinig kans maakt om de bestuurder in druk verkeer te verrassen. Dit alles benadrukt dat Ducati wel degelijk plannen heeft om – weer, na de Multistrada – een gebruiksvriendelijke motorfiets in de markt te zetten.

En dat mag er wat Ducati betreft best lekker uitzien. Over smaak valt in deze zeker te twisten, maar alleen al de Pirelli Diablo Rosso II in de maat 240/45 ZR 17 is een blik van bewondering waardig. Da's de achterband, voor wie dat niet weet, en die 240 staat voor millimeters in breedte. Oef. De band is van het bi-compound type: maximale grip in de bochten, minimale slijtage rechtdoor. Hij ligt bij de duurdere Carbon-Diavels om een gesmede Marchesini-velg die zich met negen spaken om de centraal in het wiel geplaatste achterrem kromt. De ophanging is enkelzijdig, zoals we van Ducati inmiddels ook gewend zijn. Je zou alleen over het achterwiel al een verhaal kunnen schrijven. Maar er is meer, zelfs aan de achterkant.

Het korte kontje verbergt listig twee wegklapbare voetsteuntjes en een pijlvormige handgreep voor een passagier. Die kan dan maar beter van Italiaans formaat (M/V) zijn, want een stevige Hollandse deerne raak je er niet kwijt. Wel een duozittas, die vastgesnoerd word op een eerder te bevestigen zadeltasconstructie. Samen met een eveneens optionele tanktas heb je het dan wel gehad met de bagagecapaciteit. Wie iets mee zal willen nemen op woonwerkverkeer, zal aan de rugzak moeten, want alles wat los zit aan deze Ducati, zal zonder twijfel worden gestolen. Net als de fiets zelf, want alles met een prijs van tegen of boven de twintig mille is het jatten waard. Maar goed dan ook dat er een elektronische sleutel op zit die de fiets iedere dienst laat weigeren als het baasje niet in de buurt is.

Is het baasje wel in de buurt en heeft de Diavel hem/haar geïdentificeerd, dan is het goed toeven in het slechts 77 cm lage zadel. In, ja, want je zit in de Diavel, en niet erop. De zitpositie is ontspannen rechtop, met de armen vooruit naar het brede stuur met de ergonomisch zeer verantwoorde handgrepen. De spiegels staan hoog en bieden zelfs een brede chauf een uitstekend zicht naar achteren. (Is deze chauf ook nog eens lang, dan kan hij een hoger zadel en een verhoogd stuur bestellen.) In de Urban-stand heeft het Testastretta-blok (uit de 1198 Superbike) een brede powerband en is schakellui rijden zonder meer mogelijk. De gashendel reageert niet hakerig op hobbeltjes en drempels en gemoedelijk roffelend oogst de Diavel zijn verdiende bewondering van het publiek. Let er niemand op, dan is daar natuurlijk altijd de mogelijkheid om het gas eens zo maar voor de lol open te trekken. Dan hoor je wat Ducati in het Italiaans betekent en snap je waarom die Sportstand erop zit. Om als even niemand kijkt lekker te gaan genieten van het haast onmerkbare schakelen, het vergevingsgezinde stuurgedrag, het doodsimpele omgooien van kant naar kant, de hoogst imposante acceleratie, het fenomenale remvermogen van de Brembo Monoblocks en het bloedstollende uitlaatgeluid. Je zult eenmaal op snelheid merken dat het optionele windschermpje toch wel handig zou zijn, maar ach. Dan ga je maar weer te snel, politie, dagvaarding, ja edelachtbare, sorry edelachtbare, zal het nooit meer doen, edelachtbare...