Bijna alle motorfabrikanten maken gebruik van modulaire bouw, wat betekent dat componenten tot bijna hele motorfietsen worden hergebruikt in andere modellen. Zo is de vernieuwde Kawasaki ER-6f het sportieve broertje van de vernieuwde naked bike/streetfighter ER-6n. De tweeling mag er wezen...

Het bovenstaande zou betekenen dat je voor een test van de 2012 Kawasaki ER-6f het best meteen kunt doorklikken naar de test van de 2012 Kawasaki ER-6n. En dat is ook zo, want alles wat nieuw is aan de 'n', is ook nieuw aan de 'f'.
Met uitzondering dan van de 'hertekende zijkappen', want de f heeft namelijk geen zijkappen, maar een volle stroomlijn, en die volle stroomlijn is ook vernieuwd.
Was zo'n beetje elke verbetering aan de n daadwerkelijk een verbetering, dat geldt ook voor de stroomlijn van de f. De stroomlijn van de 2011-n maakte vorig jaar geen bijzondere indruk in die zin dat-ie niet opviel, en dat doet de stroomlijn van de 2012-f wel.
Bij het nieuwe ER-duo is gesleuteld aan de zitpositie. Het zadel is comfortabeler geworden en de ergonomie aan het stuur evenzo. De f heeft het stuur meer naar voren geplaatst dan de n, wat resulteert in een sportievere zitpositie. Niet supersportief, zodat de polsen na een kilometer of tien aanvoelen alsof ze tussen een roodgloeiende bankschroef hebben gezeten, maar aangenaam sportief. Het stuur is daarbij niet smaller geworden, zodat de grote controle die de n kenmerkt niet verloren gaat, en ook dat is fijn. Voorts heeft Kawasaki de ruit aangepast, en wel dusdanig dat deze naar volle tevredenheid de wind van de borst houdt. Verwacht niet dat je droog zit in de regen, maar de f is geen toermotor. Ook geen sportmotor, nee. Maar wel een sporttoermotor, die we inderdaad mogen zien als een kruising tussen de twee.

Weten we nog hoe we ooit aan de sporttoermotoren zijn gekomen? Vroeger heetten dat gewoon sportmotoren, totdat er nog snellere versies kwamen, race-replica's, waar je hondsberoerd op zat en met dubbele hernia's, verstuikingen en blauwe plekken af kroop, maar die wel lekker snel voelden. De comfortabele sportmotoren van weleer werden vervolgens sporttoermotoren genoemd, en in dat hoekje mag je de ER-6f gerust duwen. Met zijn 72 pk is de f nog steeds geen racer, maar je komt van je plek, zoals al geconstateerd in de test van het eerdere model, en nog heel behoorlijk ook, met begeleidende, bescheiden huil. Anno 2012 heeft Kawasaki voor de ER's niet alleen een topkoffer in de aanbieding, maar ook zijkoffers (zie foto's). Dit zijn niet alleen voor de ER's dezelfde koffers, maar ook voor de Versys en de Z1000SX. Ze zijn overigens voor geen van vieren gemaakt en passen dus (op z'n zachtst gezegd) matig, maar hebben wel dezelfde kleur als de fiets en da's best leuk als je van gifgroen houdt.

Waartoe lijdt al dit gezever? Tot de conclusie dat de f net zo goed is en rijdt als de n, namelijk hetzelfde, maar geschikter is voor de lange afstand, puur door de zitpositie. In de file zit je voor het zicht liever rechtop, als de file weg is liever meer voorover in verband met de winddruk. Moet het dus een Kawa ER zijn voor het woon-werkverkeer – en met die gedachte mogen met name beginnende motorforensen best spelen! – dan is de keuze tussen f en n voornamelijk de keuze tussen 'ook een stuk snelweg' of 'alleen op de ring en in het centrum'.

Dat van die beginnende motorforensen nog even nuanceren. Makkelijker dan een ER is elke motorscooter, maar wil je iets dat eruitziet als een volwaardige motor en qua weggedrag en vermogen ook echt een volwaardige motor is, dan is er geen grotere lieverd dan de ER. Vergeleken met wat we nu een 'zware motor' noemen, is de ER niks, maar veertig jaar geleden had niemand het in z'n hoofd durven halen om de ER te bespotten: toen was je met 72 pk gewoon de snelste. Laat ze maar lachen, al die collega's met vette toerbakken en street legal supersports. Jij betaalt de helft en bent eerder waar je wezen moet. Chopper-collega's nodig je gewoon uit voor een stukkie over een dijkweggetje...