Stadsmotor.nl werd in de omstreek van Schiphol-Rijk een tijdje met rotte tomaten bekogeld na de test van de Yamaha XV950 in 2014, maar kennelijk waren we niet de enigen die het ding - ahem - prut vonden. In zoverre, deze chopper is van de markt. Maar er is een scrambler voor terug, en deze SCR950 lusten we wel!

Wie de hele treurzang lezen wil, volg de link naar de test van de Yamaha XV950 uit 2014. Fascinerende passage daaruit: "Het blijft jammer dat hogere vering ontbreekt in de uitgebreide accessoirelijst. Het zal het uiterlijk niet ten goede komen, maar de rijeigenschappen des te meer. En dan heb je echt een leuke motor, want op de zitpositie en het vermogen of karakter van de V-twin is eigenlijk niets aan te merken. En met langere veren bestaat de kans dat je rug de rit overleeft. Ook best fijn."

And what do you know... Daar is de SCR950, Yamaha's versie van de scrambler die we bij andere merken al zagen opduiken.

Zoek de verschillen! Boven de XV950, onder de SCR950.


Het zal oplettende kijkers opvallen dat de motoren frappante overeenkomsten vertonen, met name waar het het motorblok betreft. Dat is dan ook hetzelfde blok. GOED BEZIG!
Heel anders is het onderstel. Zo is er een groter achterwiel in gekomen (17 inch in plaats van 16 inch, voorwiel is 19 inch gebleven) en staat het hele ding HOGER OP ZIJN POTEN! STEENGOED BEZIG!
Jammer is dan weer wel dat je niet meer echt in de motor zit, maar erop, dus meer in de wind, maar ik ging een stukkie op streek - Amsterdam-Trier in één ruk - en kwam redelijk intact aan, terwijl eenmaal op de Autobahn het gas geheel open ging. Niet dat dat echt een spektakel was qua topsnelheid - daadwerkelijk 170 km/u bergaf, waar is die zesde versnelling!? -, maar de SCR begon niet te wapperen en dat is eigenlijk al heel wat voor zo'n apparaat.

Tragisch was wel dat ik de piepkleine tank daarmee vlot leegreed, zeker toen vrij snel de Autobahn bleek afgesloten en ik binnendoor werd gestuurd, moederziel alleen, in het inmiddels schemerduister, want ik was pas na het werk uit 020 vertrokken. Ik had weliswaar over de Belgische grens bij de Aire de Tignée sud de Yamaha tot overlopen toe volgegooid, en voor vertrek Yamaha-Henk gevraagd wat de tankinhoud was (bij het ontbreken van een brandstofmeter in de nogal beperkte digidash), maar het antwoord was: "De tankinhoud is 13 liter waarvan 2.8 liter reserve. Als de reservevoorraad bereikt is, wordt dit via display weergegeven. Weet zo niet het gemiddelde verbruik, schatting is 1:15 tot 1:20."
Hij voegde daar de afbeelding links bij.

Welnu, van Aire de Tignée sud tot aan het slaapadres was 163 km, en zelfs met een verbruik van 1:15 had ik 195 km moeten kunnen afleggen voordat de reserve in zicht kwam.
U begrijpt: de Autobahnkilometers en de beeldschone Landesstrassen die daarop volgden deden het brandstofverbruik geen goed, en zo kon ik al snel registreren hoe het aanspreken van de reservevooraad zich voltrok, namelijk door het aangeven van het aantal gereden kilometers sindsdien. Wat betekende: nog 56 km te gaan in het allergunstigste geval.... Geen fijn gevoel op inmiddels totaal duistere binnenwegen waar de gemiddelde BMW-piloot rustig met 150 over doorjakkert en pompen uiteraard nergens meer te vinden of gesloten zijn. En de TomTom je vastberaden de afgesloten Autobahn op blijft sturen, wat alleen maar resulteert in zinloze brandstofverspilling.

Maar goed dat ondergetekende zelfs in het buitenland in het pikkedonker zijn postduiveninstinct niet verliest, en zo kwam ik toch nog binnen voor het bier op was. Om de Yamaha de volgende dag meteen mee te geven aan zwager Ferry, zodat hij in elk geval stil zou staan als we de pomp niet zouden halen. Maar die vonden we meteen omdat we ook nog een Ducati bij ons hadden die de dealer had meegegeven zonden olie, en dat was al eerder bijgetankt, bij de dichtstbijzijnde pomp. Maar da's een ander verhaal.

Het reisgezelschap (boven) bestond uit nog een haffeltje 900'tjes - een Z900, Dorsoduro 900 en Shiver 900 - en twee Ducati Monsters, waarover later meer. Niet dat de Yamaha SCR950 als prehistorisch ontworpen V-twin met versnellingsbak van gietijzer ook maar een schijn van kans had om de beresterke Kawa of de vederlichte Aprilia's in het bochtige Moezelgebied bij te benen, maar een motortester moet een thema hebben en het thema was 900. En die cilinderinhoud hadden ze bij Ducati even niet in de rekken, dus neem je maar mee wat ze hebben.

Maar de SCR950... weerde zich eigenlijk best goed in het gezelschap. De SCR950 heeft feitelijk alles wat we misten bij de XV950, zonder het goede van de XV te verliezen. Het is niet dat je de SCR950 niet aan de grond krijgt, maar dat heb je al snel als je probeert 40 pk sterkere Aprilia's bij te houden. Gaat niet lukken.
Als je daarentegen mee gaat rijden in een groepje XV's... kan de winst je niet ontgaan.

Oordeel van Stadsmotor.nl: goed ding. Geen racer, maar goed ding en een leuk ding. Rijdt makkelijk, lekker blok, stuurt makkelijk, en als je geen 500 kilometer per dag rijdt, overleeft je kont het ook nog. Je rug hoe dan ook. Verder is ie een beetje looiig, maar een laag zwaartepunt, dus dat went. Beetje aan de prijs ook, maar goed... Dat zal de liefhebber niet tegenhouden.