De Harley-Davidson Switchback is een moeilijk geval. Moeilijk, omdat het een aloude wijsheid op de helling zet. En die wijsheid is: je hebt motorrijders en je hebt Harley-rijders, omdat motorfietsen en Harley-Davidsons nooit met elkaar verward moeten worden. De Switchback is echter een Harley-Davidson én een serieuze motorfiets...

Blader even naar de Harley-Davidson indexpagina op Stadsmotor.nl en noteer dat we op het moment van schrijven al aardig wat Harleys hebben gereden. Tien rij-impressies staan er klaar voor de lezer (bij deze elf), maar wees ervan verzekerd dat we in het tijdperk vóór Stadsmotor.nl ook al de nodige V-twins van het roemruchte Amerikaanse merk reden.
De overheersende indruk daarbij was inderdaad: verwar een Harley nooit met een motor. Onder een motor verstaan we een gemotoriseerd voertuig op twee wielen dat met enige snelheid en zekerheid van A naar B is te sturen, daarbij geholpen door de laatste techniek op het gebied van motorisering, framebouw, vering, banden, remmen et cetera.
Nou, daar konden we Harley-Davidson moeilijk van beschuldigen. De motorblokken kenmerken zich door alles behalve een geciviliseerde loop (ze trillen de kiezen uit je kaken) en de cilinderinhoud staat in geen enkele verhouding tot het vermogen, dat om die reden ook nooit wordt opgegeven. Het rijwielgedeelte – frame en vering – zijn klassiek Amerikaans, en dat is geen compliment. Gekker, de enige kans om aan land zeeziek te worden, heb je op een Harley-Davidson, zo waggelen ze door de bochten. De remmen zijn tegenwoordig goed, maar nog niet zo lang geleden stond Harley-Davidson bekend als het eerste motormerk ooit met abs; niemand was sterk genoeg om zo hard in de voorrem knijpen dat het voorwiel zou gaan blokkeren (zó slecht was de voorrem).
En dan nog het ergste: het prijskaartje. Voor de prijs van een Harley-Davidson had je twee echte motorfietsen die de Amerikaan op letterlijk álle fronten vernederden.

Alle fronten op één na dan: uitstraling.

Want ja, koop je een Harley, dan koop je uitstraling. Het geluid, het uiterlijk, het gevoel... Het is voor de fans zo overweldigend dat ze het belabberde weggedrag op de koop toe nemen, vergoelijken, zelfs prijzen als een pluspunt.
Is ook allemaal prima, want iedereen heeft zo zijn eigen gedachten over gemotoriseerde tweewielers, en Harley-rijders zijn overwegend hobbyrijders en geen motorforensen. Dus wat bomt het of het ding marge heeft qua veiligheid, bescherming biedt tegen de elementen, tussen een file past et cetera?
Mochten we de indruk wekken dat we een hekel hebben aan Harley-Davidson, dan is dat onterecht. Harleys zijn hartstikke leuk, alleen valt het ons zwaar om ze serieus te nemen. Tot nu toe was er maar één Harley (de XR1200) die we reden waarbij daadwerkelijk sprake was van bruikbare wegligging, serieus remvermogen en algehele kenmerken van een motorfiets. En nu zijn er twee, want ook de Switchback nemen we serieus.
Misschien nog wel serieuzer, want de Switchback is qua looks een echte Harley-Davidson, daarin zal niemand zich vergissen.
Maar de Switchback rijdt ook goed.
En de Switchback is praktisch.

Waarom heet het ding Switchback? Omdat je de back (achterzijde) kan switchen (omschakelen, veranderen). Dat heeft betrekking op de zijkoffers, die je letterlijk in/met een handomdraai (draaiknop in de koffer) kunt losmaken, waarmee er ineens geen Road King-achtige meer staat, maar een Fat Boy-achtige. Bij deze draaikont hoort echter ook een verwijderbaar windscherm. Klemmen op de vorkpoten los, scherm afpakken en klaar. Een en ander neemt minder dan dertig seconden (!) in beslag, volgens de video van Harley-Davidson. Die geloofden we uiteraard niet, maar we hebben het geprobeerd, en inderdaad... dertig seconden.
Twee fietsen in één dus, deze Switchback, een boulevardcruiser en een best aardige toerfiets. 'Best aardig' omdat-ie tamelijk klein is, driekwart Road King. Maar dat heeft zo zijn voordelen.
Bijvoorbeeld in gewicht. De Swichback scheelt maar dertig kilo met de Road King en is met zijn 320 kilo zeker geen veertje, maar hij voelt veel lichter aan. Niet alleen bij het manoeuvreren, maar ook eenmaal op snelheid. Het opendraaien van het gas zet het 103-blok – 1690 cc – vrolijk aan het werk en dat resulteert in een daadwerkelijk serieuze acceleratie. Een Harley die van goed van zijn plek komt: zeldzaam. En een Harley die onverstoorbaar doorstoomt naar boven de 160 km/u: zeldzaam. Harleys waarmee je kalmpjes kilometers kunt vreten zijn er zat, maar de Switchback doet het ook op een acceptabele kruissnelheid van 140 km/u: zeldzaam. De Switchback is dan niet de grootste, maar hij zit ook nog eens buitengewoon comfortabel, ook voor langere mensen: zeldzaam.
En dan de grootste revelatie: de wegligging...
We hadden het nooit durven dromen bij Harley, maar de Switchback heeft gewoon een goede wegligging. Met eerdergenoemde kruissnelheid nemen we de snelwegbochten in onze regio, en het ding geeft geen krimp: zeldzaam. Ligt het aan de grote wielen – 18 inch voor, 17 inch achter – of ligt het aan het frame of aan de vering? Wie het weet, mag het zeggen, maar het ding stuurt gewoon goed. Treeplankjes aan de grond, uiteraard, maar dat alleen in korte bochten, dus griezelig op de snelweg wordt het nooit.

Hebben we hier te maken met de eerste serieuze Harley? Het begint er zowaar op te lijken. Dan maar eens de Switchback beschouwd alsof het daadwerkelijk een motorfiets zou kunnen zijn.
De zit is dus goed, het stuur niet te breed, met goede grip. De spiegels zijn breed genoeg gemonteerd om een goed zicht naar achteren te garanderen, maar zodanig gevormd dat het spiegelvlak naar buiten smaller wordt. Andersom was beter geweest, maar dat is een detail. Naar goed Amerikaans gebruik staat er nog de waarschuwing 'Objects in mirror are closer than they appear', wat we mogen vertalen als: 'Objecten in de spiegel verwijderen zich sneller als je het gas opendraait,' want zoals gezegd wil de Switchback heel aardig vooruit. Dat de spiegels daarbij trillen... tja, het blijft wel een Harley.
De schakelaren: grote knoppen met duidelijke symbolen. Bij het linkerhandvat is de knipperlichtschakelaar voor linksaf, het knopje voor de verlichting en de schakelaar voor de claxon en de tripteller. Bij het rechterhandvat de rechterknipperlichtschakelaar, de run/off schakelaar en niet te vergeten de startknop, die ook als aan/uitschakeling voor de alarmlichten dienstdoet. En laten we vooral het draaiknopje voor de cruise control niet vergeten, dat in het bereik van de duim de mogelijkheid biedt om de gashendel vast te zetten. Altijd handig op een lange trip als je de bloedsomloop in de rechterarm in tact wilt houden.
Instrumentarium: midden op de tank een grote snelheidsmeter met daarin verwerkt een éénregelig lcd-display. Daarop kun je de gekozen versnelling en het toerental aflezen. Links en rechts van de snelheidsmeter de twee 'tankdoppen'. In de linkerdop de benzinemeter en de rechter, niet afsluitbare dop wordt voor het bijvullen van de tank gebruikt.
Remmen: een enkele schijf voor en een enkele schijf achter, met abs. Je denkt dat het niks kan zijn, maar het functioneert.
Demping: Het zachte zadel maakt dat je de echte demping vanuit het frame alleen in de treeplanken meekrijgt, en daar is niks op aan te merken. Het achterwerk zegt: van mij hoef je niet te stoppen.
Versnellingsbak: de zes versnellingen tellende bak is luidruchtiger dan je eigenlijk wilt, en de schakelwegen zijn wat lang, waardoor je je hele voet moet gebruiken en optillen. Dat is een beetje jammer, vooral omdat de hele fiets uitnodigt om lekker door te halen in de toeren. Het komt zelfs voor dat bij 5.550 tpm de begrenzer ingrijpt. Normaal gesproken haal je met een Harley dit toerental nooit, omdat je geneigd bent veel eerder door te schakelen. Weer een aanwijzing dat je met deze Switchback sportiever rijdt dan je met een andere Harley ooit zou overwegen. Wat er natuurlijk mee te maken heeft dat er wel twee megazuigers in cilinders met een inhoud van 845 cc elk op en neer stampen.
Het standaard uitlaatsysteem is stil. De meeste Harley-liefhebbers vinden dit maar niks, maar als je sneller rijdt dan de wet toestaat – en dat ga je op de Switchback gerust een keer doen – dan zit je niet te wachten op extra aandacht van de belastingdienst.

Het moet gezegd, als stadsmotor naar onze definitie is de Harley-Davidson Switchback helemaal niet gek. Hij laat zich gedwee door de file en de stad sturen en heeft alle voorzieningen aan boord die je in druk verkeer/diefstalgevoelig gebied wenst (zoals ook een standaard alarm dat actief wordt zodra de elektronische sleutel weg is bij de fiets). De ruit biedt prima bescherming tegen de wind en in de koffers kun je niet veel kwijt, maar een paar nette schoenen, een colbertje en een stropdas is geen enkel probleem, om maar te zwijgen van een paar badlakens en een fles prosecco. Is het mooi weer, haal je de ruit eraf, ga je toeren, zet je de ruit erop. Wil je blitsen, verwijder je de (met de contactsleutel afsluitbare) koffers, ga je toeren, plaats je ze weer terug.
Met de ultralage zit – matig overzicht – en de hoeveelheid chroom – poetsen! – zal de Switchback nooit de ideale stadsmotor worden, maar moet en zal je motor een Harley zijn en wil je er desondanks praktisch nut van hebben, dan kun je eigenlijk niet om de Switchback heen.
Complimentje aan Harley-Davidson dat ze er na bijna 110 jaar toch voor de tweede keer in zijn geslaagd om iets nuttigs te produceren.

Ps. Die andere nuttige was de Liberator.