De Triumph Bonneville T100 is een nog wat nostalgischer versie van de gewone Bonneville. Dat betekent bijvoorbeeld: spaakwielen, dualtone lak, peashooter-uitlaten... Maar de T100 is niet alleen cosmetisch anders.

Trouwe lezers zullen zich herinneren dat we het bij de test van de Triumph America hadden over de velgmaten van de Triumphs met de 865-cc paralleltwin. Bij de America 16 inch/15 inch voor/achter, bij de Speedmaster 19 inch/15 inch, bij de Bonneville (SE) 17 inch/17 inch, bij de Thruxton 18 inch/17 inch, en bij de Bonneville T100 en Scrambler 19 inch/17 inch.
Daarbij aangetekend: "Aan de achterkant maakt het allemaal niet zo veel uit, maar hoe groter het voorwiel, hoe makkelijker je obstakels neemt en hoe minder last je hebt van hobbels, drempels, stoepranden et cetera."
"Wat moeten we aldus met de America, die van zijn reeks verreweg het kleinste voor- én achterwiel heeft?" vervolgden we de rest van het relaas, dat voor de America niet al te positief uitviel voor motorrijders met sportieve ambities.

Nu stellen we de vraag: Wat moeten we met de Bonneville T100, die van zijn reeks het grootste voor- en achterwiel heeft?

Niet iedereen zal het met ons eens zijn, bleek al uit het commentaar van ene Adriaan onderaan de test van de America. Daarin valt te lezen dat Stadsmotor.nl "lulkoek" schrijft en dat wij "mietjes" zijn. Tja, daar zijn wij het dan weer niet mee eens, en onze echtgenotes ook niet. Maar als een Adriaan – die naar eigen zeggen bankdrukseries van 110 kilo afwerkt – het zegt, dan legt dat wel wat gewicht in de schaal.
Vooropgesteld dus dat de Triumph America de best sturende motor ter wereld is voor 110 kilo bankdrukkende Adriaans, wagen wij te beweren dat de Bonneville T100 toch echt heel wat beter stuurt. Niet zo goed als Triumphs streetfighters en allroads, maar op modern (lees: gehavend, stads) asfalt wel het best van alle Triumphs met de 865-cc paralleltwin (waarbij aangetekend dat we op het moment van schrijven de Scrambler nog steeds niet kennen, dus wie weet?). En dat is dus de verdienste van het grote voorwiel, dat net als het achterwiel is voorzien van spaken. Voor de looks, uiteraard, en de looks zijn toch waar het om draait in de 865-serie.

De Bonneville en de Bonneville T100

Lijkt die met de 'gewone' Bonneville (sterwielen) nog op de jaren zeventig, met de T100 op de jaren zestig, en dat merk je ook duidelijk aan de hand van de gemiddelde leeftijd van de mannen die blij omkijken: ± 60 jaar en ouder. Triumph doet er nog wat dualtone-lak op, een logo'tje op het zadel, stofhoezen om de voorpoten en we zitten inderdaad op het concept van de tweewieler van de jaren zestig, die stiekem altijd een halve crosser was, omdat de wegen nu eenmaal om te janken waren.

Je mag verwachten dat het met het comfort op de T100 dus goed gesteld is, en dat is ook zo. De zitpositie is lekker rechtop, dus mooi in stijl. Bij chauffeurs boven de 1.80 meter dringt zich na honderd kilometer het gevoel op dat de voetsteunen iets lager hadden kunnen zitten, en een soortgelijk bericht komt van de bijrijdster, die verder riant haar kont kwijt kan. Het achteropzitkind hoor je een andere dag nergens over. Tussentijds zou je allerlei verdenkingen krijgen over de retro voor- en achtervering, maar zorgen maken is niet nodig. Het ziet er retro uit, maar veert en dempt modern. Keitjes onder de banden, meissie achter op, maakt allemaal niet uit. Mogelijk als er een pak bagage bij komt, maar voor de lange baan is deze Bonneville in eerste instantie niet bedoeld, hoewel Triumph er voor Stadsmotor.nl wel degelijk een windscherm en een lederen tassenset op heeft gemonteerd. In die tassen - die de breedte van de motor niet vergroten - past best een beetje bagage, genoeg voor een weekendje weg. Optioneel kan nog een tanktas worden opgebonden, maar mooier wordt-ie daar niet van, net zoals het monteren van een topkoffer strafbaar moet worden gesteld. Het verstoort de klassieke lijn, en dat is nu net waar het om draaide.
Het ruitje van de T100 doet dat grappig genoeg niet, en zo blijven de mooie ronde instrumenten – helder en compleet in hun informatievoorziening – keurig droog in de regen. De bestuurder helaas niet, maar de wind blijft van de borst, en da's al heel wat waard.

Wat te zeggen van de T100?
De rijke details uit het verleden, zoals de Keihin 'carburateurs' (vermomde injectie), de hulpstangen bij het voorspatbord, de prachtig gepolijste carterdeksels, het overvloedig aanwezige chroom, geven aan dat de T100 een motor is die vooral gezien moet worden. Met de kracht van het blok is niets mis en de wegligging en het remvermogen zijn voor een retrobike naar volle tevredenheid – een bankdrukkende Adriaan zou er GP's mee kunnen winnen – maar je moet wel een heel enthousiaste poetser zijn om er dagelijks, zomer en winter, mee te willen rijden. In de file en de stad zit je lekker rechtop, met goed overzicht over het verkeer, en de wendbaarheid en hanelbaarheid zijn uitstekend. Qua bedieningsgemak kun je er zeker mee doorrijden. Maar wil je dat ook? In de winter (pekel!) wordt het dus poetsen, zit je vol in de ellende en moet je het bovendien zonder abs stellen.

Prima stadsmotor, maar niet het hele jaar door.